H πείνα του Eρυσίχθονα και κάτι πόμολα νέας τεχνολογίας με κάμερα και ενσωματωμένο το ερώτημα «why φάει»; | του Γιάννη Χατζηχρήστου
(Μια ακόμη απόπειρα αναβίωσης του Τσιφορικού χρονογραφήματος)
Ο Ερυσίχθων, ήτο λέει νέος, ωραίος, δυνατός, πλούσιος και επιτυχημένος, του Κολλεγίου των άριστων ένα πράμα. Γιατί από εξ’ από ανέκαθεν από κάποιο Κολλέγιο βγαίνουν οι πλουσιοπάροχοι, οι ωραίοι και οι ισχυροί. Από τα αρχαία τα χρόνια, από τότε που ο Αγοραίας Ερμής παρίστανε το αόρατο χέρι της αγοράς και τα ρύθμιζε όλα κατά το δοκούν των νόμων των νεοφιλελέ. Ξέρετε αυτούς που διδάσκονται επαρκώς μόνο στα Κολλέγια για να ρυθμίζεται η αγορά.
Αλλά ο νέος την κάνει μια μέρα την αποκοτιά και βλασφημεί κόβοντας το ιερό δέντρο της Δήμητρας την ώρα της γιορτής. Όχι την πρώην κουμπάρας μου, της θεάς. Την θεά Δήμητρα λέω, θα την έχετε ακουστά, ελπίζω.
«Ουαου ρε, να το βάλεις live και στο Ινστα, θα σκίσεις σε followers», του είχαν πει οι κολλητοί του, ομοίως κολεγιόπαιδες και κωλόπαιδα. To έκαψε και αυτός live.
Έλα μου όμως που είχε followers και κάτι Δρυάδες, κόρες της Θεάς, (όχι της κομπάρας μου, της άλλης), αυτές που κατοικούσαν στο δέντρο το κοπέν και πρόλαβαν και το εκκένωσαν εγκαίρως. Βγαίνουν ματωμένες από τις φυλλωσιές και αλλόφρονες τρέχουν στη μητέρα τους να τον καταγγείλουν τον αλήτη.
Μessanger δεν είχαν ακόμα τότε να στείλουν ένα text, face to face τον δώσανε στας τότε Αρχάς. Άσε που δεν είχε προκάνει και αυτός να τους την πέσει και σεξουαλικώς να τον πάνε αυτόφωρο στο metoo. Άγιο είχε που η λίμπιντο του ήταν στο ναδίρ του ανωμάλου την ώρα που έβαζε μπουρλότο στο δέντρο, διαφορετικά τρέχα να βρεις ιατροδικαστική να παίξει καθυστερήσεις και να στείλει μετά στην Ελβετία δείγματα ζούφια. Ληγμένα και μουσαντένια.
Η Δήμητρα θυμώνει με τον παλιομακάκα και πάει και βρίσκει τότενες την Πείνα.
Ήτανε τότε που μόλις είχανε αποτραβηχτεί τα νερά του Αιγαίου από την Θεσσαλία και η πεδιάδα φάνταζε ένας ξερός απέραντος τόπος γεμάτος αλάτι και μαύρα βράχια. Τα Μετέωρα, αν έχετε ακουστά, παλιές ξέρες να δένουν οι βάρκες, πριν τα ανακαλύψουν οι καλόγηροι και τα κάνουν αξιοθέατο να κόβουν εισιτήρια. Από τις δέστρες δεν θα έβγαινε μεροκάματο, άγιο είχαν και αυτοί.
Την βρήκε την Πείνα που καθόταν ξεδοντιάρα κουρελού, στην μαύρη ξεραΐλα και αγνάντευε τα πρώην πέλαγα από την μονή Ρουσάνου, με μια πρωινή λιγούρα, λες και ήταν στον πέμπτο με αρσενικό παιδί.
-Σήκω μαρή, της λέει, έχεις mission. Και άμα τελειώσεις, θα σου φέρω και τον Toμ Κρουζ να πας να κάνεις κρουαζιέρα να σου φύγει ο καημός. Τώρα θέλω όμως να πάες να βρεις τον Ερυσίχθονα και να του δώσεις ένα φιλί στο στόμα.
Ουάου λέει η λυσσάρα η Πείνα, δεύτερη κουβέντα δεν ήθελε, πηγαίνει, τον βρίσκει να κοιμάται, του δίνει το φιλί και χάνεται.
Ξυπνάει ο Ερυσίχθων την επόμενη την πρωίαν κι αισθάνεται μια λιγούραν.
Πεινάει. Τρώει breakfast. Πεινάει κι άλλο. Ξανατρώει τον αγλέορα, τίποτα ξαναπεινάει. Πεινάει ακατάσχετα που ούτε με τρεις λίστες Πέτσα δεν χόρτασε.
Αρχίζει να τρώει ό,τι βρίσκει μπροστά του: Έναν υπουργό, έναν Δήμαρχο, φυτά, ζώα, τη γυναίκα του την ξινή, μετά την πεθερά του την πιο ξινή, τίποτα. Η Πείνα η ακόλαστος εκεί να επιμένει. Μέχρι τα πόμολα τα έκανε οσομπούκο και κρεατόσουπα, μηδέν εις το πηλίκο. Την πέφτει τότε και στην κόρη του. Αλλά αυτή η σουρτούκω είχε προλάβει να πάρει inside information από ένα fund που έγραφε μεροκάματα, προλαβαίνει να μεταμορφωθεί σε φοραδίτσα και το έβαλε στα πόδια για να γλιτώσει. Κάποιοι είπαν μετά ότι είχε μέσον την Άρτεμη που είπε και της έσωσε τα θέματα σε σκονάκι την προηγούμενη η τότε ΔΑΠ-Νουδουφουκού. Και γλύτωσε.
Έφαγε τότενες και αυτός τα ξύλα του σπιτιού του μπας και φύγει η ξινίλα της πεθεράς, δύο ταψιά μπακλαβά και μια σκάφη σκορδαλιά, τα πάντα. Ούτε πυρκαγιά στην Βόρεια Εύβοια να ήταν, ότι έτρωγε τα έκαιγε αμέσως όλα ο θεομπαίχτης! Χωρίς εκκενώσεις.
Μέχρι που πια δεν υπήρχε τίποτα γύρω του και μέσα στην μέση της ερημιάς, έφαγε και τα πόμολα.
Στο τέλος αγριεμένος τρώει τα κρέατά του και μετά και τα κόκκαλα του, και έτσι τον χάσαμε τον νέο. Έκτοτε έμεινε και η συνήθεια σε μια φιλενάδα της Βλαχοπούλου να ορκίζεται στα σινεμά ότι δεν τον κεράτωσε, νά που να φάει τα κόκκαλα της. Αλλά ποιός να το πιάσει το βαθύ το υπονοούμενο του σκηνοθέτη; Ο μύθος του Ερυσίχθονα είχε ξεχαστεί και γελάσαμαν, πολύ γελάσαμαν που δεν τον κεράτωσε τότε που έκανε σόλο καριέρα στην κατασκευή offshores…
Όσο για τους απογόνους του Ερυσίχθονα, γιατί πρόλαβε και έσπειρε πολλούς ο κερατάς πριν αυτοαναφλεχθεί, κάνουν ακόμα σήμερα καριέρα στο γκουβέρνο. Μόνο που αυτοί μπορούν και τα ρίχνουν όλα σε ένα κυβερνητικό εκπρόσωπο, σε ένα υπουργό, έναν πρώην Κοντολέοντα φέροντα το απόρρητο ως περικεφαλαία, άντε και δύο τρεις τέτοιους αναλώσιμους και στους προηγούμενους άμα δουν τα σκούρα όταν η Πείνα τους για πόμολα βγάζει πλέον μάτι Εξελίθκαμαν κάπως, αρκεί να τρέξει το θέμα «επικοινωνιακά». Ξεχνάνε εύκολα τα μείζονα σε αυτόν τον τόπο όταν τους βομβαρδίζεις με ψιλοσκάνδαλα κάθε μέρα, που χρόνος μετά να σκεφτούν ότι δεν υπάρχουν impossibles. Μόνο mission’s από τους χορηγούς και κάτι πιεστικά «άντε τελειώνετε ρε γιατί έχουμε και δουλειές».
Γιατί επικοινωνία είναι όλα, και μην τους πιστεύετε ότι την ανακάλυψαν στα Χαρβαρντ βρε χαϊβάνια. Αρχαίες οι ρίζες της τέχνης, μυθολογικές. Μόνο που τότε διαδίδονταν από στόμα σε στόμα και από κρεβάτι σε κρεβάτι. Τώρα ξέχνα και το σεξ και το κρεβάτι, έχουμε το φουμπού.
Θα έρθει, λέει τώρα η τέχνη, όπου να ‘ναι και εκείνη η Πράσινη Ανάπτυξη και θα λιγδωθεί το αντεράκι τους, οι ανεμογεννήτριες να είναι καλά και κάτι τιμολόγια χωρίς ρήτρα. Τα αναπροσαρμόσαμε αυτά να δίνουν καλύτερο yield έγκαιρα. Όσο για το δικό σου το αντεράκι πλέον σε mission impossible mode, σε κρουαζιέρα με τον Τομ Κρουζ στα πρώην πελάγη του Θεσσαλικού να ψάχνεις να βρεις σε ποιο Μετέωρο σκάλωσε εκείνη η Πείνα, πουκακοχρονονάχει ως φυσικό φαινόμενο.
Ο ως άνω μύθος του Ερυσίχθονα, δεν διδάσκεται στα Κολλέγια. Ούτε επαρκώς ούτε ξεπαρκώς, μπαν το θέμα, του επικινδύνου. Τι θες δηλαδή; Να ξυπνήσουν και να βάλουν μετά κανένα μπουρλότο στους νομούς της αγοράς και να έχουμε τίποτε άλλα;
Κάτι λίγα πόμολα που ακόμα υπάρχουν, θα τα θεωρήσουμε και αυτά ως παράπλευρη απώλεια του πολέμου με τον κορονοϊό και εκείνου του υβριδικού που μας έκανε στα μουλωχτά η Ρωσία από την Ουκρανία.
Θα πάρουμε μετά με μια απ’ ευθείας αναθεσούλα άλλα, νέας τεχνολογίας, με ενσωματωμένη κάμερα on line με το predador και ένα αυτοκόλλητο ερώτημα «why φάει;».
Κομπρί ή τα θες όλα αυτά να στα πω όλα τα ανωτέρω και στα λατινικά;
18/09/22
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014,
