Τ’ αμύγδαλα… | του Αντώνη Κουκλινού
Απου θα ξεσουβγιάζεται καθόλου ανεμελιάρης….
Το γάιδαρο καβαλικεύγει και σφυρολογά ένα παλιό σκοπό, με τη σκέψη ντου να ταξιδεύγει, άλαμπλήρη που….
Σα ν’ ήφταξε τη στροφή με τη δροσαπιδιά, εσίμωσε στο πλιά χαμηλό κλαδί και κόβγει ένα δροσάπιδο.
Κόβγει κ’ ένα βλασταράκι και το δίδει του γαϊδάρου, να το μασουλίζει κ’ αυτός, να του κάνει παρέα.
Τ’ αδόδια δε βοηθούνε να δακάσει τ’ απίδι, μα έχει σαφή στη τζέπη ντου το τσακάκι κ’ ετσά το κόβγει φτενά φεταλάκια για να βολεύγει να το μασήσει.
Ένα, ένα φλούδι απου καθαρίζει, δε ντο πετά πέρα, μόνο το δίδει του γαιδάρου κ’ ανοίγει τσ’ αχείλες του ο μπαγάσας και το πχιάνει απου τη χέρα ντου.
Στα μάθια μέσα το νε ξανοίγει και του κουβεδιάζει.
-Φάε μπρε φίλε Γάιδαρε και του λόγου σου μα βγαίνει σου…
Όση ν’ ώρα κολατσίζει το φρούτο, του παντήχνει με το μουλάρι καβαλάρης, ο Στελιανός ο φίλος του.
-Καλημέρα Φανούργιο ίντα κάνεις..!
-Καλή σου ώρα μρέ Στελή… έπαε στάθηκα και τρώγω ένα δροσάπιδο παρέα με το γάιδαρό μου.
-Ντα πού ‘χεις σκοπό να γύρεις σήμερο…
-Ένα ψιχάλι ποταμίδα πάω να μουσκέψω να τη νε σπείρω χασίλι… ντα που πας εσυ με το μουλάρι..?
-Αμύγδαλα πάω να μαζώξω, γιατί εσκάσανε και θα πέσουνε χάμε, άντες να μου κάνεις παρέα κ’ όσα μαζώξομε σάμε να πχιάσει η κάψα.
Ξεί τη κεφαλή ντου από πάνω απ’ το σαρίκι και του λέει…
-Να ‘ρθω θέλει μα για μνιά μέρα πως δε θα μουσκέψω δε ν’ εχάλασε ο κόσμος άντε πάμενε.
-Στάσου να κόψω ένα δυο δροσάπιδα για μεζέ, γιατί ‘χω στη βούργια τη ρακή με δυό ντάγκους παξιμάδι κ’ ελιές.
-Βαστώ και του λόγου μου το κάτιτίς μου, καλά θα πάει και σήμερο.
Για αλλού το πήγαινε ο Φανούργιος κ’ αλλού ξετέλεψε να πάει.
Εμαζώξανε ένα φάρδο αμύγδαλα, είπχιανε το ρακάκι ντος και γιαγείρανε στο χωργιό.
Σα ν’ εφτάξανε οι καλοπαντρεμένες είχανε μαγερεμένα και φάγανε παρέα.
Επλώσανε στο δώμα και τ’ αμύγδαλα να λιστούνε και η μέρα επήγε ούλη παρεϊστικη.
Δεν ήμουνε στη παρέα ντος, μα νοερά τη νε ρέχτηκα κ’ όσο μαζώνανε τ’ αμύγδαλα, ο Στελής με το Φανούργιο, η σκέψη μου εγλάκα στο χωργιό μου τη Γληγοργιά, έτσέ καιρό εμαζώναμε κ εμείς τα δικά μας στη Λαγάρα κ’ εγέμιζα κοπελάκι τσι τσέπες μου κ’ έτρωγα δρόμο, δρόμο, στο γιαγερμό.
Ζωή ανέμελη….
Όπου βραδιαστείς ξωμένεις…
Δεν έφυγα ποτέ μου από ‘κειά και δε μεγάλωσα…
Σήμερο τ’ αμύγδαλα, αύριο τα καρύδια και να γυρίζω στ’ αμπέλια να μαζώνω τσι καμπανούς.
Έχω δουλειές να κάμω…
Ας ονειρεύγομαι ότι μ’ αρέσει κ’ αγαπώ…!!!
Έτσά μ’ αρέσει νά με… ονειροπόλος και οπισθοδρομικός.
Ότι μ’ αρέσει κ’ αγαπώ,
το ζω στα όνειρά μου,
και δε ν’ αφήνω ορνικιά,
μνιά μέρα τη καρδιά μου…
.
Αντώνης Κουκλινός
