Ένα μύθο θα σας πω…, του Δήμου Σθένη
Δεν πέρασα από τις Συμπληγάδες σήμερα.
Θες ο καιρός, θες η διάθεση, θες η τυχαία μέρα
θες που δεν ήτανε ανοιχτές και χώρο
δεν είχε το «περίεργον» για να ’βγει;
Προτίμησα το ακραίο μονοπάτι
που στη σπηλιά της γέννησης του στίχου μ’ οδηγούσε
μ’ ακμαίο λόγο και περήφανο χωρίς μεμψιμοιρίες
και με το κόκκινο τριαντάφυλλο γονιμοποιημένο.
Βρήκα τη Δασκαλόπετρα κάτω απ’ τα βήματά μου
κι ανάλωσα στον ίσκιο της ως μόρτης
κι ως ερωδιός που αναζητά για ταίρι
κάθε στιλπνή στιγμή που επαινετά εγκαρδιώνει.
Η πένα μου κουράστηκε απ’ την αρχή του τέλους
κι ούτε που γνοιάστηκε αν τέλειωσε το έρμο το τραγούδι
έτσι ή αλλιώς είχε τ’ ανάθεμα στην τσέπη
μαζί μ’ εκείνο το αθάνατο αιώνων «λάλον ύδωρ».
Τα παραμύθια που ’μειναν χωρίς «περάσανε καλά»
που να γυρεύουν τώρα για καλύτερα!
αφού ασθμαίνων ο Αίσωπος τις νύχτες τριγυρνάει
ψάχνοντας την καρδιά απ’ εκεί που του ‘χει πέσει.
Η αλήθεια σαν αετός τραυματισμένος
κάθεται πάνω σε κλαδί εύνοιας θανατηφόρας
και αηδονίζει τ’ απογεύματα ως μεθυσμένη
σ’ έναν χαλίφη παντοδύναμα απελπισμένο.
Κι εμείς. Ίσως στο μέλλον να συναντηθούμε
γιατί τώρα οι «γέρανοί» μου έχουν φύγει
μήπως προκάμουν την ερχόμενη αυγούλα
που πηλαλάει στα κύματα στη Ντία αγνάντια
Μόνο η αφή της μέθης απομένει πάνω στην παλέτα
με χρώμα απροσδιόριστο ακόμα
μιας και το πράσινο έχει τελειώσει από αιώνες
κι είναι φαιδρό να τρέφονται ελπίδες μες στον ίδιο νόμο.
Ίσως στο μέλλον.
Ίσως στο ισοκράτημα απ’ τους ψαλμούς του Αιγαίου
να βρίσκονται οι αιτίες
κι ίσως το κύμα που ’ρχεται να φέρνει νέους ήχους…
Δεν πέρασα τις Συμπληγάδες ούτε σήμερα.
Ποτέ μου δεν τις πέρασα ‘δω που τα λέμε
Δεν είμαι δα και Αργοναύτης – μέρες που ’μαστε
Μια πεθυμιά μου ’ξέφρασα, κόκκινη, στιχωμένη.
.
8/7/2018
Δήμος Σθένης
