Πλην Λακεδαιμονίων πάλι…, του Δήμου Σθένη
Πλην Λακεδαιμονίων πάλι
θα βγουν να πούνε οι σφουγκοκωλάριοι και οι κόλακες των βασιλέων
μήπως και αποσπάσουν κάποιο από τα ράκη που σκορπίζονται στους δρόμους
απ’ την ευχέρεια του ισχυρού αφέντη.
μήπως και τ’ όνομά τους διασωθεί δίπλα στις όποιες δόξες τις εφήμερες
μήπως και παιανίσουν στων αυθορμήτων τις πλατείες
που ευθέως βγαίνουνε ολόισια απ’ τ’ αχαμνά παιανιζόντων.
Έτσι πλην Λακεδαιμονίων πάλι και πάλι
– χρόνια και χρόνια όσο κρατάει η απάτη –
ξεκινάει η οικοδόμηση ενός κόσμου ασφαλώς πορευόμενου στη διάλυση
με μάχες, σκοτωμούς, θυσίες και ολοκαυτώματα
με πείνα, δυστυχία και κακομοιριά του κόσμου – του κοσμάκη
που ακόμα παιανίζει το ομόθυμον
που ακόμα σέρνεται απ’ την πορτοκαλιά ψευδαίσθηση
σαν την πουτάνα ελπίδα
κι ο Λόγος βγαίνει ευθέως πάλι απ’ τ’ αχαμνά των.
Πλην Λακεδαιμονίων λοιπόν
– είναι κι αυτή μια στάσις, νοιώθεται –
ως έκτακτα τονίζει ο ποιητής μετά από είκοσι αιώνες επιτέλους!
Νοιώθεται βέβαια μετά από τις σφαγές, τους σκοτωμούς και τις θυσίες
και τη διάλυση που έκλεισε πια τις πληγές της μα δεν ξεχνάει τον πόνο
της μάνας, του γονιού των αδερφάδων,
μετά την πείνα, δυστυχία και κακομοιριά του κόσμου – του κοσμάκη
– να μην ξεχνιόμαστε – που συντελέστηκε πλην Λακεδαιμονίων.
Το τι ακολούθησε είναι γνωστό
και φυσικά τελείως παρερμηνευμένο απ’ τους χαρτογιακάδες και τις ρεντιγκότες
μιας και ο κόσμος – επαναλαμβάνω ο κοσμάκης,
καταδικάζεται απ’ τη μοίρα του ή απ’ την αμυαλιά του
τα πάντα να πληρώνει
το πλούτος των αρχόντων, το κόστος των πολέμων, το αίμα των μετώπων
– έτσι τον κάνουν να πιστεύει οι χαρτογιακάδες και οι ρεντιγκότες –
κι αυτό σκοπός τους είναι να τον κάνουν πάντα να πιστεύει
Πλην Λακεδαιμονίων βεβαίως
ο εξευτελισμός της πόλης των σοφών και των πνευματικών ανθρώπων
αυτών που αντιστάθηκαν στην παγκοσμιοποίηση της εποχής τους.
Πλην Λακεδαιμονίων και η ισοπέδωση της Θήβας
κι ο αφανισμός όλων των άλλων που αντιστάθηκαν πόλεων Ελληνίδων,
όπως παλιότερα κι οι κάτοικοι της Μήλου
κι οι σάρκες των Ελλήνων που αλέστηκαν στους μύλους των πολέμων
στο Γρανικό, στα Σούσα, στα Γαυγάμηλα στη Βακτριανή
μ’ αμέτοχους τους Λακεδαιμονίους.
Πλην Λακεδαιμονίων και συνέχεια
Στην αλληλοσφαγή τη βάρβαρη των επιγόνων που ακολούθησε για ενάμιση αιώνα
Στο διασυρμό και την ατίμωση των αξιών και των μεγάλων λόγων
που διατυμπάνιζαν αυτοί που απ’ τον ευτελισμό τους εαυτούς τους εξαιρούσαν
για να κληροδοτήσουν τα βασίλειά τους στους νέους ισχυρούς
περήφανοι κι ανίσχυροι οι κακομοίρηδες της Ιστορίας
με τίτλους, θαυμαστά ονόματα κι εξαίσιες προσωνυμίες
όπως σοφός, αιώνιος, πάνσοφος, αυτοκολακευόμενοι όλως γελοίως…
Ναι. Πλην Λακεδαιμονίων
Δεν είναι τώρα πια που νοιώθεται απλά σαν στάση
ύστερα από Μεσολόγγια, Κούγκια και Αρκάδια
ύστερα από Τερπεσίνες, Κορυσχάδες, Βίτσια, Γράμμους, Γιούρες, Μακρονήσια…
Είναι η στάσις.
αυτών που μόχθησαν πολύ οι ρεντιγκότες κι οι χαρτογιακάδες
να υποτάξουνε στη μοίρα…
Είναι η στάσις όλων αυτών που τους χρωστάει η Ιστορία.
Μα οι Λακεδαίμονες δεν έφυγαν ούτε στιγμή
κι ούτε μπορούσανε έτσι αθόρυβα κι ανεύθυνα να φύγουν
ούτε βεβαίως αφανίστηκαν μες στα ερείπια του κόσμου που σωριάστηκε πλην τούτων
σε ωραία ερείπια – φανταστικά ωραία ερείπια!
Ερείπια όμως με νεκρούς χιλιάδες!
Αυτοί, οι πλην της πόρνης Ιστορίας – αναμφισβήτητο αυτό – δίνουνε τη ζωή τους
για ένα Λόγο, για μια σωστή συνέπεια,
κι έξω απ’ τις πλατείες των αυθορμήτων μένουνε πάντα
και μένουν μοναχά ως νεκροί εντός της Ποίησης.
Αυτοί οι ωραίοι Λακεδαίμονες
κουφοί από τις παραινέσεις των προθύμων προς τις δόξες τις εφήμερες
που ασφαλώς βάφουνε με το αίμα τους κόκκινες ιστορίες
– όπως αποδεικνύει η Ποίηση κόντρα στην Ιστορία, έστω και έτσι –
– Είναι κι αυτή της Ιστορίας μια στάσις. Νοιώθεται –
και ξαναστήνουν τα ωραία ερείπια – τα φανταστικά ωραία ερείπια
σε πύργους λαϊκούς,
αυτοί οι ωραίοι Λακεδαίμονες κόντρα σ’ όλους τους άλλους
θα ’ναι για πάντα εδώ.
Με τα διπλά, τριπλά και πολλαπλά τους ΟΧΙ
με ένα και μόνο ΝΑΙ «ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων!»
στο χτίσιμο του ωραίου μέλλοντος να παιανίζουν
έστω κι αν κούφοι οι άλλοι λοιδορούν…
.
7/7/2015
Δήμος Σθένης
