Αγάπη, του Δήμου Σθένη
Αγάπη
Σ’ άκουσα Ερωτόκριτε
Τη νύχτα που τραγούδαγες στο αστέρι
Και άνοιγαν οι ουρανοί ν’ ακούσουν το τραγούδι
Διάλεγα απ’ τις νότες σου
Εκείνες που αντηχούσαν στα μελτέμια
κι έτρεχαν να κρυφτούν στα φυλλοκάρδια των ερωτευμένων
Που χαίρονταν καθώς μπουμπούκιαζαν τα δέντρα
Και στόμωναν τις λόγχες του θανάτου.
Σ’ άκουγα Ερωτόκριτε
Καθώς μεγάλωναν τα μέλη μου απ’ το μέλι
Και κίναγαν να κατακτήσουν τα όνειρα τις νύχτες
Που απλώνουνε το λίκνισμα
Και διασκορπίζουν ευωδιές προτού κρυφτεί το φως τους
Γιατί οι καιροί είναι έωλοι κι οι κάμποι κουρεμένοι
Και δε γυρίζουν πίσω οι εποχές.
Σ’ ακούω Ερωτόκριτε
Καθώς με καίει το χέρι της καλής μου
Σαν κρύσταλλο μες στη δροσούλα της παλάμης
Και σαν ανθός που καίει την ομορφιά του
Θυσία στην καθαρότητα μιας τύψης
Που δε χωράει σε νούμερα ή σε στιγμές πυρφόρες
Κάτω απ’ τα τείχη ενοχών θαμμένων
Σ’ άκουσα Ερωτόκριτε
Καθώς σου μπήγαν το σπαθί των λόγων
Εκεί που η καρδιά πονά κι ο πόνος γλύκα
Πίσω απ’ το καγκελόφραχτο παράθυρο του ορίου
Που η φρίκη δε μπορεί να θρυμματίσει
Και που το δάκρυ μόνο δραπετεύει
Να μολογήσει μια εξορία ανέντιμη
Και μια πληγή ανοιγμένη
Σ’ άκουγα Ερωτόκριτε
Όταν στα πενιχρά σοκάκια το λαγούτο
Δε χόρταινε απ’ το φως και η δίψα σου για το τραγούδι
Και μέτραγε τις ποιημένες δραπετεύσεις
Πριν ο πολιός καιρός και το στυγνό παιχνίδι
Σου δρέψουν τις ανάκαρες μέσα στις τύψεις
Και πέσουν τα συντρίμμια των ελπίδων
Σ’ ακούω Ερωτόκριτε
Καθώς στα μάτια μου χορεύουνε οι στίχοι
Και σαν Σειρήνες με σβαρνούν βορά στου ερώτου
Κι αλλοπαρμένων μαγισσών και σκουριασμένων θρήνων
Εμένα που θυσίασα σ’ ένα βωμό λουλούδια
Τη νιότη και την ομορφιά του μέλλοντος ανθού μου
Κι απόμεινα γέροντας πια ορφανός και στέρφος
Άγια Αστάρτη
Κι άγια Κύπριδα
Κι άγιε καημέ μου τρέξτε
Μη σφάξουν και άλλη Ιφιγένεια
Σ’ εκδίκηση των άστρων
Τι ο πόνος πλέρια γύρισε ακούραστα τον κόσμο
Κι οι άγγελοι δεν έχουν πια άλλα «Ωσαννά» και σκάλες.
Δήμος Σθένης 10/2/2016
