Αλιεύσαμε στο διαδίκτυο μαντινάδες και σας τις παρουσιάζουμε. Άλλες μιλούν για το σεβντά και την αγάπη, άλλες είναι σκωπτικές, άλλες φιλοσοφικές, όλες όμως περιέχουν το χιόνι και τον χιονιά, μέρες που είναι. Ιδού λοιπόν η λαϊκή σοφία:
Ω την παντέρμη τη ζωή είντα λογής γυρίζει,
το βράδυ να ‘ν’ αστροφεγγιά τ’ αϋτέρου να χιονίζει.
.
Εγώ ‘μαι τσ` αστραπής παιδί και τση βροντής αγγόνι,
και θέλω αστράφτω και βροντώ και θέλω ρίχνω χιόνι.
(Νίκος Καζαντζάκης, «Αναφορά στον Γκρέκο»)
.
Αμάλαγο και καθαρό κι αστάλαγο μου χιόνι
πως σ’ αγαπώ τα χείλη μου δεν το ξεφανερώνει.
(Δέσποινα Σπαντιδάκη)
.
Στη μέσα φλέγα το νερό, πάνω στα όρη χιόνι,
οι κοπελιές στον κάραβο και στην καρδιά μου πόνοι
(Κυβέλη Σεργίου-Εράν)
.
Καλλιά ‘χω ολόγρος στο χιονιά μακρά τση κι ας το στρώνει
κι ας είναι σα ντη γλώσσα τζη δυό πιθαμες το χιόνι…
(Λεώνης Γιάννης)
.
Γίνε στον κάμπο λεμονιά και γω στα όρη χιόνι
να λιώνω να ποτίζονται οι τρυφεροί σου κλώνοι.
(αποδίδεται στον Ελευθέριο Βενιζέλο)
.
Στο χιόνι γράφω σ αγαπώ μα αφού χιονίζει κι άλλο
ούτε τη λέξη δε θα βρεις, μα ούτε και το ζάλο.
(Χαιρέτης Αριστείδης –Γυαλάφτης)
.
Λιώνει το χιόνι στην κορφή, μα λιώνει αγάλι-αγάλι
μα ΄γω ‘λιώσα μονημερίς για τα δικά σου κάλλη.
(Χαιρέτης Αριστείδης –Γυαλάφτης)
.
Τα λόγια σου είναι ψεύτικα σαν του Μαρτιού το χιόνι,
απού το ρίχνει αποβραδίς και το πρωί το λιώνει.
Γίνε νιφάδα του χιονιού στο χέρι να σε πιάσω
να λιώσεις να γενείς νερό να πιω να ξεδιψάσω.
Χειμώνα έχω στο κορμί και στη γ-καρδιά χιονίζει
γιατί τσ’ αγάπης ο καημός τη σκέψη βασανίζει..
(Κουτσάκη Χρυσούλα)
.
Μες στο μπαξέ του έρωντα εφύτεψα τσ΄ελπίδες
που δε τζη πιάνει ο χιονιάς μήτε οι καταιγίδες…
(Γαριπαντώνης-Νίβρυτος)
.
Δε με φοβίζει ο χιονιάς κι ανε το ρίχνει στούπες
με ζέστανε το βλέμμα σου και οι ευχές που μου’ πες…
(Σηφάκης Γιώργης –Σιμισακογιώργης)
.
Δε με πειράζει να γραθώ , σα χιόνι ανέ λιώσω
φτάνει εκειά που χρειαστεί βοήθεια να δώσω…
(Σηφάκης Γιώργης –Σιμισακογιώργης)
.
Σα χειμωνιάσει η ζωή και η καρδιά παγώσει
μόνο η αγάπη το μπορεί το χιόνι να το λιώσει…
(Στεφανάκης Μιχάλης)
.
Να ’μουν -ε- πέτρα στη κορφή, κι αυτή ’ποπάνω χιόνι,
κι ως βγει ο ήλιος το πρωί, απάνω μου να λιώνει!
.
Προσπάθησα να σ αρνηθώ μα δεν το κατορθώνω
και σαν το χιόνι που λιαστεί, έβαλα αρχή και λιώνω.
(Γιαλάφτης)
.
Όποιος με χιόνι “Σ’ΑΓΑΠΩ” στον ήλιο γράψει απάνω,
εκείνος θα σε αγαπά, ‘πο μένα παραπάνω.
(Μιχάλης Μαυριγιάννης)
.
Ζηλεύγω τση ψηλής κορφής γιατί δεν μένει μόνη,
έχει παρέα τς αετούς και συντροφιά το χιόνι.
.
Ήθελα να ‘μαι ‘γω βουνό κι εκείνη να ‘ναι χιόνι
να τηνε βλέπω απάνω μου σιγά-σιγά να λιώνει
(Λάγιος Γιώργος)
.
Και στο ψηλότερο βουνό μπορώ να βγω με χιόνι
μα του σεβντά σου η ανηφοριά ποτέ δεν τελειώνει.
(Πλεμένος Γιώργος)
.
Όπως το χιόνι στα βουνά, έτσι και ο σεβντάς μας
θα λιώνει να ποτίζονται όλα τα όνειρά μας.
(Θεοδωρογλάκη Νεκταρία)
.
Μοιάζει η αγάπη σου βουνό ψηλό και χιονισμένο
και λιώνω με τα δάκρυα το χιόνι κι ανεβαίνω.
(Τσουροδιακάκη Άννα)
.
Όπως το χιόνι στο βουνό παιδεύεται να λιώσει
ετσα παιδεύομαι και γω μήπως το μετανιώσει.
(Καρανδινάκη Ευγενία)
.
Ένα βουνό είν’ η σκέψη μου με χιόνια σκεπασμένο
και να το λιώσει τσι χαράς ο ήλιος περιμένω.
(Ιατράκης Γιάννης)
.
Με το κλαδί τα’ αμυγδαλιάς π’ ανθίζει μες στο χιόνι
μοιάζει η καρδιά που χωριστεί και ξαναζευγαρώνει..
.
Είναι ο πόνος μου βουνό που απάνω έχει χιόνι
μα περιμένω με χαρά την άνοιξη που λιώνει.
(Στέλιος Διαμαντής)
.
Τα μάτια σου εφέρανε τη μπόρα και το χιόνι
το κρύο και τη μοναξά για μια φορά ακόμη.
(Παπουτσάκης Γιώργος)
.
Είσαι βουνό και δύσκολη είναι η διαδρομή σου,
μα σα το χιόνι θα με δεις μια μέρα στην κορφή σου.
.
Τ’ αλάτι κάνει τ’ αλμυρό, το χιόνι το Φλεβάρη
τη γλύκα δίνει η ζάχαρη και η αγάπη βάρη.
(Γεωργιλαδάκη Μάρω)
.
Πρώτη φορά συνάντησα φωτιά στο χιόνι απάνω
παιχνίδια με τον έρωντα μπλιο μου δεν κανακάνω.
(Καλομοίρης Λευτέρης)
.
Μίσεψε ο ήλιος που λιώνε στο μπέτη μου το χιόνι
και μαύρη νύχτα την καρδιά σκεπάζει και μαργώνει.
(Γιώργος Ραπτάκης)
.
Ποιος είδε τον βοριά ζεστό και χιόνι που να καίει,
ποιος είναι που αγάπησε, έχασε και δεν κλαίει.
(Σφακιανάκης Βασίλης)
.
Με κοίταξες και αισθάνθηκα φως μου τη ζεστασιά σου
και σαν το χιόνι έλιωσα και χύθηκα μπροστά σου.
(Καρανδινάκη Ευγενία)
.
Που είσαι τόσονά καιρό τσ’ άνοιξης χελιδόνι
και λιάζει σ’ αλλονω καρδιές κι έχει η δική μου χιόνι;
(Λουλάκη Γεωργία)
.
Ήλιος ζεστός εγίνηκα κι αχτινοχαίδεψά σε,
χιόνι μικρή μου ήσουνε κι έλιωσες κι έχασά σε.
(Κοντογιάννης Κωστής)
.
Τα μάτια σου είναι φωτιά και η καρδιά μου χιόνι
κάθε φορά που με θωρείς κι ένα κομμάτι λιώνει.
(Παπά Κατερίνα)
.
Πώς να σιμώσει τ’ αετού που σε γκρεμνά φωλιάζει
κι ανοίγει τσι φτερούγες του σε χιόνι και χαλάζι.
(Πασγιάννης Μάνος)
.
Εγώ ‘μουνε που σ’ έβλεπα να μη σ’ αγγίξει η σκόνη
να μην περάσεις ποταμό και λιώσεις σαν το χιόνι.
.
Εγώ ‘μια τσ’ αστραπής παιδί και τσι βροντής αγγόνι,
και θέλω αστράφτω και βροντώ και θέλω ρίχνω χιόνι.
(Καπελάκης Γεώργιος)
.
Είσ’ ουρανός και θάλασσα ήλιος βροχή και χιόνι
κάτι που πάει κι έρχεται, κάτι που δεν τελειώνει.
(Γαρεφαλάκη Ελένη)
.
Μοιάζει η αγάπη σου βουνό ψηλό και χιονισμένο
και λίώνω με τα δάκρυα το χιόνι κι ανεβαίνω.
(Τσουροδιακάκη Άννα)
.
Ήλιος καυτός η σκέψη σου και η καρδιά μου χιόνι
και κάθε που θα σε σκεφτώ κι ένα κομμάτι λιώνει.
(Ξυλούρης Γιώργος)
.
Βγήκε ο ήλιος τσ’ άνοιξης κι όλα ζωή τα ζώνη
κι είν’ ειρωνία στη καρδιά το χιόνι να μη λιώνει.
(Καζάνη Έλενα)
.
Θέλω τον τάφο μου κρυγιό, βαθιά μέσα στο χιόνι
για να παγώνει το κορμί να παγουδιούνε οι πόνοι.
.
Λιώνει το χιόνι στο βουνό κι η ζάχαρη στο στόμα
λιώνω κι εγώ που σ’ αγαπώ και δεν σου το πα ακόμα.
.
Εγώ ‘μια που κοιμήθηκα ολόγυμνος στο χιόνι,
μα ‘χα τσ’ αγάπης τη φωτιά κοντά να με πυρώνει.
.
Έφυγες κι έχει η μοναξιά στη σκέψη μου χιονίσει,
μα δεν αφήνω κι άνθρωπο να ‘ρθει να το πατήσει.
(Ξερουδάκη Δέσποινα)
.
Για να σου κάνω ασκιανό μπροστά στον ήλιο μπαίνω
κι οντέ χιονίζει γίνομαι φωθιά και σε ξεσταίνω.
( Κουδουνάρης Βασίλης)
.
Μου ‘πε τη λέξη σ’ αγαπώ και το ‘γραψε στο χιόνι
και ‘δα γελά μα ‘γω πονώ που το θωρώ να λιώνει.
(Αορίτης)
.
Έγιν΄ η σκέψη μου φωθιά και η καρδιά μου χιόνι
κι όντε σε φέρνω στο μυαλό ένα κομμάτι λιώνει
(Βαγγέλης Γιαννακάκης)
.
Πάνω στο χιόνι έγραψα πως σ’ αγαπώ μωρό μου
μα βγήκει ο ήλιος και σβησε τον αναστεναγμό μου.
(Βαγγέλης Γραμματικάκης)
.
Χιόνι είμαι και παράπονο ένα θα σου’ χω μόνο
απού δεν μου κάνεις ασκιανό και με θωρείς και λιώνω
(Μάνος Κερούλης)
.
Απ’ αστραπή κι από βροντή κι από νερό και χιόνι,
κι από κασίδη και σπανό Θεός να σε γλιτώνει.
.
Ζηλεύγω τση ψηλής κορφής γιατί δεν μένει μόνη,
έχει παρέα τσ’ αετούς και συντροφιά το χιόνι.
.
Η κορυφή ΄ναι κορυφή αν είν’ και χιονισμένη,
το βράχο δέρνει η θάλασσα μα πάντα βράχος μένει.
.
Ο πρίνος στέκει ακλόνητος κι αν σπάσει από χιόνι,
η ρίζα ντου χιονόνερα πίνει και δυναμώνει.
.
Βρέχε ο Θεός και βρέχομαι, χιονίζει κι όξω στέκω,
Το μόνο μου παράπονο, είναι που δεν σε βλέπω.
.
Να ‘μουν νιφάδα του χιονιού κι ας ζήσω λίγο χρόνο,
να κάθομαι στα χείλη σου να με φιλάς να λιώνω!
.
Αγάπησα ο καψερός ένα μπουκούνι χιόνι,
να το φιλήσω δε μπορώ, τα χείλια μου παγώνει.
.
