Η Καλλιοπίτσα, της Άννας Τακάκη Αχ, μωρέ, Περικλή! Είντα τύχη θα να ’χει το τουτονέ το στεροκούνιi μας; Πώς θα περάσει τη νιότη του, πώς θα τα διάξειii στη ζωή του; Θωρώ τ’ άλλα κοπέλια να γλακούνεiii να χαλούνε τον κόσμο κι ετούτο το έρμο να πομένει όλο οπίσω. Μα είδες το να παραπονάται; Σύρνει κι εκείνο τον ένα πόδαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα σοφά λόγια των γιαγιάδων μιας άλλης εποχής, γράφει η Άννα Τακάκη Τα ζήσαμε, τα ακούσαμε, τα μάθαμε από τα ίδια τα βιώματά τους. Κι αν ήταν ακόμη εδώ η γιαγιά μας θα μας έλεγε: -Εμείς παιδί μου δεν την εφοβούμαστε τη δουλειά, μούδε τσι κακουχές και τσ’ άγριες νύχτες εφοβούμαστε οντέ νυχτοπορπατούσαμε να πάμε στο μετόχι. Δεν εφοβούμαστε μούδεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι Σμυρνιές, γράφει η Άννα Τακάκη Το Μαρούλι, μια άβγαρτη, κι αθώα κοπελοπούλα δεκατεσσάρων μόλις χρονών δεν είχε ιδέα από άντρες, μήδε κι από παντρειγιές. Εν έτι 1870… οι γυναίκες δεν είχανε καμιά γνώμη, καμιά βουλή ειδικά στα χωριά. Τη ζωή τους τηνε διαφέντευε ο κύρης τους. Κι αφού o Kωσταντής έκρινε ότι έπρεπε να παντρέψει τη μοναχοκόρη του, εκείνηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
