Ο παραζούβαλος | της Άννας Τακάκη Δεν ήτανε μορφονιός μήδε και πολλά σορτερός*. Αν ήστεκε επήγαινε μεσόπαντας, κι αν ήτανε καθιστός εμούλωνε* κι εξάνοιγε τα κανιά* του. Αν ήνοιγε το στόμα του επέτα μαλαστούφες* και καθαρογλωσσίδια*. Για κουζουλό πάλι δεν τον ήκανες, μα μήδε και για γνωστικό. Με λίγα λόγια ήτανε παραζούβαλος*. Μανιό τονε λέγανε. Το Μανιό τση Τουρκονταούλας*. ΠαρατσούκλιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η κάμπια | της Ιφιγένειας Μανουρά Είχαμε συμφωνήσει με το κοπέλι να πάμε μαζί για ψώνια. Μας αρέσει να πηγαίνομε παρέα και να παίρνομε και απαγορευμένες τροφές για τα βράδια που είναι ελεύθερα, δις και τρις μηνιαίως, που τρώμε οτιδήποτε. Περιμένω να έρθει από τη δουλειά, περιμένω, άφαντος. Στέλνω μήνυμα και μετά από ένα τέταρτο απαντά ότι το ξέχασε -γιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο μαντολινιέρης… | του Αντώνη Κουκλινού Ήβαλε μπροστά τζη το πλυσταργιό πρωί, πρωί και ποκάνει το νερό τση βρύσης. Την-ε πχιάσανε τα διαόλια με το νερουλά, απού ήκοψε πάλι το νερό κι εντάκαρε να φωνιάζει. -Επόκαμε το νερό πάλι και ήντα θα γενούμε, απού ’βαλα μπροστά μου να πλύνω κι έχω ρούχα ένα σωρό! Γροικά την-ε από μέσα να βαταλαλείΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η Κόρη στη θάλασσα | του Νίκου Λουκαδάκη Θρύλοι και ιστορία των τοπωνυμίων Ήφυγε το καλοκαίρι, εμπήκε το φθινόπωρο μα ο ήλιος, πυρωμένος ακόμη, μου χαμογελά σαν με θωρεί πρωί-πρωί να τονε ξανοίγω. Τέτοια εποχή ρέγομαι να σαλεύγω στη φύση μα οφέτος είπα ν’ αρχίξω απ’ αλλού. Έτσα μ’ έβγαλε η στράτα στην πολύβουη Χερσόνησο, για να ιδώ ίντα σημάδιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
O ταχυδρόμος… | του Αντώνη Κουκλινού Από χωργιό σε χωργιό… από σπίτι σε σπίτι, με οποιοδήποτε μέσο και παντός καιρού. Η καθημερινή μας επαφή με το χαμπέρι. Ο δικός μας άνθρωπος, που θα μας φέρει το χαρμόσυνο νέο, το θλιβερό μαντάτο, τη σύνταξη του γέρου. Ο άνθρωπος που μοιράζει τη χαρά, καβαλικεύοντας το μοτοσακό, μας φέρνει το χαμόγελο στα χείλη,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η αγάπη των αμαθιώ ντου… | του Αντώνη Κουκλινού Το κομπολόι βαστά στα χέργια ντου κι όπως κομπολογά ένα, ένα ντοντίνι απού γλιστρά μέσα στα δαχτύλια ντου, είναι και μνια φιλοσοφημένη σκέψη. Ανεκατώνουνται στη (γ)κεφαλή ντου ένα σωρό αθιβολές. Τα χρόνια που περάσανε, είναι πολλά τα παντέρμα. Σκέφτεται εκειουσάς απού ναι φευγάτοι από το ψεύτη (γ)κόσμο και δεν εφτάξανε ταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Από τον Λουκά για την Παλαιστίνη | της Ιφιγένειας Μανουρά Ευαισθητοποιημένα παιδιά, ευαισθητοποιημένων γονέων. – Θεία, σού αρέσει η ζωγραφιά μου; – Ω πανέμορφη ζωγραφιά, μού αρέσει πάρα – πάρα πολύ. – Θεία τι είναι; – Ένα τανκ Λουκάκο μου. – Μα τι τανκ όμως είναι θεία; – Δεν ξέρω αγάπη μου, μπορείς να μου πεις εσύ; – Άκου θείαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο φόβος και τα φαντάσματα | της Άννας Τακάκη Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα αδυναμίας και ανασφάλειας που όλοι από μικρά παιδιά το αισθανόμαστε. Φοβόμαστε λιγότερο ή περισσότερο αναλόγως τον ψυχισμό του καθενός. Πάντως το αίσθημα του φόβου μας ακολουθεί στο ενσυνείδητο και στο υποσυνείδητο. Ξυπνάμε με ένα κακό όνειρο και τρομάζουμε μήπως κάτι κακό μας συμβεί. Αλλά και στονΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η πρώτη Αγάπη | της Ιφιγένειας Μανουρά Ήτανε κάποτε ένα δεκατετράχρονο κορίτσι που είχε έρθει στην μεγάλη πολιτεία από το χωριό της, λίγα χρόνια πριν. Ένα άβγαλτο και αθώο παιδί γεμάτο με φόβους, ανησυχίες αλλά και όνειρα για το μέλλον του. Εκείνος ήρθε στη ζωή της έτσι απρόβλεπτα, αλλά πολύ νωρίς για να μπορεί να το αντέξει η μικρή ζωούλαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
