Μια λιβελούλα στη χώρα των ελεφάντων | Παραμύθι της Άννας Τακάκη Μια φορά, πριν από πολλά πολλά χρόνια ζούσε μέσα στο δάσος ένα κοριτσάκι με τους γονείς του. Το λέγανε Ηλιοστάσια. Σαν τον ήλιο χρυσά ήταν τα μακριά του μαλλάκια, και ροδαλό σαν την αυγούλα ήταν το προσωπάκι του. Το φτωχικό σπιτάκι τους ήταν μια καλύβα φτιαγμένη από ξύλα, καλάμιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το δουλάκι | Ηθογραφικό διήγημα της Άννας Τακάκη Γεροντοπαλήκαρο ήτανε ο Πρίαμος. Μια ζωή αμοναχός του. Αυτός και τα οζά του, αυτός και τα βούγια του και τα μουλάρια του. Τ’ αμπέλια του, οι ελιές του και τα μετόχια του. Τέσσερεις αδερφίδες είχε να παντρέψει, ν’ αποκαταστήσει. Τέσσερεις γάμους τους ήκανε, και τις καλοπάντρεψε. Μα όλες επήρανε παραχωριού. Ετσιδά είναιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η συνάντηση | του Αντώνη Κουκλινού . Τη πόρτα είχενε σκιάς δυο πιθαμές ανοιχτή κ’ ένα φύλλο του παραθυργιού μισάνοιχτο, ίσα, ίσα να σκά μέσα το φως. Ησυχία…δε γροικάται μούδε τση μύγιας το φτερό, τάξε πως οι μπαταρίες τση βαβούρας αδειάσανε κ’ εκόπηκε εντελώς η τραβάγια τση γειτονιάς. Σα ν’ είπχιε το γ-καφέ ντου, εκαθάρισε μνιά ν’ αγκινάρα, τη λεμονιάζειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μανουσομαρία, στα χέρια το πρόσφορο και το μεγάλο ξόδι στην ψυχή | της Ζωής Δικταίου Κατάμονη μα όχι λησμονημένη στην κορφή στην Κεφάλα. Κοιτάς στα περασμένα. Μέσα από ένα θαμπό γυαλί ψάχνεις το Λασίθι που αγάπησες, το Λασίθι στην ψίχα της ψυχής σου μια κλωστή κόκκινη, τυλιγμένη στην λαθρακιασμένη ανέμη της Κοκολίνας. Με την όραση πολιορκείς τα κοντινά και ταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Την εποχή που στα χωριά της Κρήτης δεν υπήρχαν γλυκά | του Γεώργιου Χουστουλάκη . Όσο και αν φαίνεται σήμερα απίθανο να συμβαίνει, όμως οι πληροφορίες μου από γεροντότερους, λένε πως στην κατοχή αλλά και πριν, στα περισσότερα χωριά της Κρήτης τα παιδιά δεν ήξεραν από γλυκά, μάλιστα πολλά από αυτά ούτε που γνώριζαν καν και την ίδια τη λέξηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το νοιάξιμο | του Αντώνη Κουκλινού . Eξημέρωσε ο Θεός τη μέρα… Εμεροκοιμήθκενε σήμερο ο μπάρμπα ‘Λέξαντρος, επλάκωσέντονε το μαξελάρι φαίνεται. Ενεζήτηξέντονε το κουλούκι και πάει και του τσαφουνά τη μ-πόρτα ν’ ανοίξει. Ο ήλιος επρόβαλε στη ν’ αυλή ντου, τάξε πως κ’ αυτός, του χτυπά τη μ-πόρτα, να πορίσει όξω. -Μα γιάντα ‘ργει να σηκωθεί; Κάθα ταχινή απου θαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η Αννιά και το παρδαλό κατσούλι | της Άννας Τακάκη (από την αυτοβιογραφία μου) Τσοι περαζόμνους καιρούς που οι αθρώποι εζούσανε με φυσικό και ήρεμο τρόπο και τα κοπέλια επαίζανε με τσι πέτρες, τα ξύλα, τα ζώα και χίλια δυο άλλα φυσικά πράματα που εβρίσκανε μπροστά ντως, τα χρόνια εκείνα λοιπόν εζούσε και ένα μικρό κοπελάκι, η Αννιά. Το κορασούδιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο συγγραφέας των ξεχασμένων πραγμάτων | της Εύης Κοντόρα . Δεν ήταν ούτε νέος ούτε ηλικιωμένος. Ούτε πολύ ψηλός ούτε πολύ κοντός. Ούτε χοντρός ούτε αδύνατος. Ούτε πολύ όμορφος ούτε πολύ άσχημος… Ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Τι δουλειά έκανε;… Α, έκανε διάφορα πράγματα. Είχε την τύχη να σπουδάσει αρκετά, αλλά δεν ήταν πολύ τυχερός στα επαγγελματικά του. Κάθε φορά πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο Ρίτσος η κυρία Α…. και οι τιμωρίες | της Ιφιγένειας Μανουρά . Πριν κάποιες ημέρες παρακολουθούσα στην ΕΡΤ μια ταινία αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο. Η κόρη του η Έρη έλεγε ότι ο μπαμπάς της, τις δυσκολίες της ζωής του που δεν πέρασε και λίγες – διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες, φυματίωση που του κατέτρωγε τα σωθικά από τα 17 του χρόνια,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
