H θηλυκομάνα… | του Αντώνη Κουκλινού Το να ‘χεις θηλυκό κοπέλι σε μνιά δύσκολη εποχή, ήτονε σα ντο γραμμάτιο. Το λέγανε και σε μαντινάδα…. Απού χει αμπέλι σουλτανί, και θηλυκό κοπέλι καταχτυπά ο κώλος του α θέλει κ’ αδε θέλει. Ελέγανε όμως και το άλλο… Τση καλομοίρας το πρώτο τζη κοπέλι είναι θηλυκό. Και είχανε και δίκιο, γιατί το θηλυκόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Έρνεστ Χέμινγουεϊ – πολυσήμαντη, πληθωρική και υπερβολική προσωπικότητα με εντελώς προσωπικό στιλ στην παγκόσμια λογοτεχνία Η δημοσιογραφία έχει «γεννήσει», διεθνώς, στον 20ό αιώνα, πλήθος συγγραφέων. Λίγους, όμως, αληθινά μεγάλους. Μεταξύ αυτών κορυφαία θέση κατέχει ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ (1899-1961), ο οποίος, αν και Αμερικανός, υπήρξε και παραμένει ο πιο πολυμεταφρασμένος και πολυδιαβασμένος στην Ευρώπη. Όχι τυχαία, βέβαια, καθώς η δράση τουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
H Κακομοιργιασμένη | της Άννας Τακάκη Καθώς φαίνεται δεν είχανε κάνει τη σπεράδα ντως οι Μοίρες τη βραδιά που γεννούσε η Κλιμεντίνα. Αντί για τις Μοίρες ίσα ίσα κείνη την ώρα επρόβαλε μια διακονιαρά, κακοντυμένη και κακοποδομένη και βαστούσε το λαδικό να της βάλουνε λάδι. Ντάκα ντουκ με την μπαστόνα της στην πόρτα την ώρα της γέννας. -Νοικοκοιραίοι, πούστε; ΣτάξετέΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αυτό να το θυμάσαι | του Κοσμά Βασιλάκη Θα σου πω κάτι και θέλω να το θυμάσαι ότι και αν γίνει, μα μην τρομάξεις ναι; Κανείς δεν θα σε σώσει. Κανένας ήρωας και κανένας πρίγκιπας από της ιστορίες που άκουγες μικρός. Μόνος σου πρέπει να σωθείς έχοντας συντροφιά τα όνειρα σου. Να ξυπνήσεις και να φύγεις από την φυλακή πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στρατόπεδο Χαϊδαρίου | του Θέμου Κορνάρου Την πρώτη μέρα που κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου, πήρα μέρος αμέσως στη ζωή της πολιτείας μας. Από το πρωινό προσκλητήριο κιόλας. Πρωταντικρύζω το τοπίο. Ένα πέταλο, κλειστό από τα δυτικά και το βοριά. Γδυμνά βουνά υψώνονται απότομα. Κάπου – κάπου ξεχωρίζεις μια λιανοστρατούλα να σε προσκαλεί, ποιος ξέρει σε ποιες ειρηνικές στάνες.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Της πρώτης μου νιότης | του Μανώλη Χασάπη Τον πατέρα μου τον έλεγαν Γιώργο Χασάπη. Τον φωνάζανε και Χασαπάκη. Τη μητέρα μου την έλεγαν Σταματίνα. Ο πατέρας μου ήταν από την Κάλυμνο των Δωδεκανήσων και η μητέρα μου από τη Σάμο. Ημασταν μία πολύ φτωχή οικογένεια. Ο πατέρας μου, ήταν μικροπωλητής, έκανε διάφορες δουλειές του ποδαριού, ήταν άνθρωπος του κρασιού,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ώρα κινδύνου | του Θράσου Καστανάκη Ο Μανωλάκης, χλομός, με κάτι μάτια κατάμαυρα, με φρύδια κατάμαυρα, με την κεφαλή κουρεμένη, αλλά με κατάμαυρα τα μαλλάκια π’ αρχίζανε πάλι να φυτρώνουν, χλομός έτσι και κατάμαυρος ο Μανωλάκης, κάπου δώδεκα, κάπου δεκατριώ χρονώ, έσερνε το καροτσάκι του κι ανέβαινε τη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, εκείνο το κυριακάτικο πρωινό. Τριγύρω του ήτανε μεγάλη γαλήνη καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο ανήθικος δρόμος του πολιτισμού | του Βασίλη Ραφαηλίδη Η ιστορία βαδίζει το δύσκολο δρόμο της, ερήμην της ηθικής. Βέβαια, η ηθική υπάρχει πάντα, αλλά μόνο για να ελέγχονται από την κοινωνία τα καταστροφικά ένστικτα Και ο άκρατος εγωισμός, μέσα από ένα πλέγμα απαγορεύσεων, που κατά κανόνα έχουν θεϊκή επικύρωση, ώστε να γίνονται, αν όχι περισσότερο πειστικές οι απαγορεύσεις, τουλάχιστονΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο Μπαλάφας στον παράδεισο | διήγημα του Δημοσθένη Βουτυρά . Ύστερα από τόσα βάσανα και κόπους που κατόρθωσε ο Μπαλάφας να κάνει παπούτσια, κάτι γιγάντιες αρβύλες, πέθανε. Ίσως απ’ την πολλή χαρά του που θα φορούσε κι αυτός μια φορά, καινούρια παπούτσια το έπαθε αυτό. Όταν η ψυχή του άφησε το βρώμικο σαρκίο του και το πιο βρώμικο μικρό δωμάτιόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
