Νεράιδες σκέψεις… | του Αντώνη Κουκλινού
Ότι και είχενε ξεκόψει ο καιρός να βρέχει…
Μνια (ν)ανεδιάδα εκάμανε τ’ ανέφαλα κι επρόβαλε ο Ήλιος ντελόγω…
Οι κληματόβεργες τση κρεβατίνας μουσκεμένες, κάθε σταγόνα με τσοι αχτίνες του Ήλιου μεταμορφώνεται σε χρυσοσταλίδα και μνια μνια πέφτει στο χώμα.
Άκρα ησυχία στη γειτονιά, μόνο οι σπουργίτες γροικούνται και οι πετεινοί.
Οι καμινάδες φανερώνουνε πως δε λείπει κιανείς απού το σπίτι ντου σήμερο, μα εδώ που τα λέμε, που να τρέχει μ’ ετσά βροχή και κρυγιώτη.
Ώρα να παίξει μνια κοντιλιά…
Έβαλε ρετσίνα στο δοξάρι και κουρντίζει τη βουργάρα να ταιργιάξει με τη ψιλή…
Σφαλίζει τα μάθια ντου να ταξιδέψει ολομόναχος εκειά απού θα τον-ε πάει το μεράκι τση στιγμής.
Αυτά είναι πράματα απού δε (ν)εξηγούνται…
Ξεκινάς και δε γατέχεις που θα φτάξεις κι από που θα περάσεις.
Σέρνει το δοξάρι στη Re και με τσοι πρώτες νότες, τα δαχτύλια ντου μπαινοβγαίνουνε μέσα όξω απού τη La ομορφοξομπλιάζοντας το σκοπό.
Μπροστά ντου έχει στο πακέτο τα τσιγάρα μνια μαντινάδα γραμμένη και όσο «ξεκαρπουλίζει» το σκοπό ντακέρνει και την-ε τραγουδεί.
Η φωνή ντου ανεκατώνεται με τσοι χορδές τση λύρας και στο βλέμμα ντου ζωγραφίζεται το μερακλίκι του σκοπού.
Σ’ ετούτονά το πάντρεμα, έρχουνται μουσαφίρισσες ένα σωρό σκέψεις απού τα παλιά.
Οι έρωντες από τα κοπελάτα ντου με τσοι καντάδες και τα γλέδια στα καφενεία.
Οι κοπελιές με τσοι πλεξούδες στα μαλλιά και τσοι ξομπλιαστές φούστες να σέρνουνε το χορό με σκέρτσο και καμάρι.
Έπαψε η άκρα ησυχία στη γειτονιά, ακόμη και τα πουλάκια στα κλαδιά εσωπάσανε.
Άνοιξε τη βούργια τση θύμησης ετούτοσές ο σκοπός και στέσανε αφτί οι γειτόνοι, να κλουθήξουνε παρέα κι αυτοί στο μεράκι του λυράρη.
Σα (ν)επόκαμε η μαντινάδα, εστάθηκε να βάλει μνια ρακή στο ποτήρι.
Δεύτερος γύρος για να σιγουρέψει πως δε (ν)εξέχασε το σκοπό και να τον-ε καταχωνιάσει στη μνήμη ντου, ωσά και τσ’ αποδέλοιπους.
Ετσά ναι το μερακλίκι…
Ετσά ναι η μουσική απού πηγάζει από τσοι φλέβες τση καρδιάς και σάμε να φτάξει στα δαχτύλια και το δοξάρι κάνει μνια περασά από τα σώψυχα να χρωματιστεί εκφραστικότητα.
Αυτό είναι το ταλέντο και η αυθεντικότητα του δημιουργού.
Εφόρτωσε πάλι ανέφαλα και οι πρώτες ψιχάλες αναγγάσανε τσοι συνταξιδιώτες απού γροικούνε τσοι κοντυλιές του, να ραφώξουνε μέσα γιατί εξέσπασε μπόρα.
Κλείνοντας οι πόρτες στη βροχή, επανήλθε η χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα στη γειτονιά, ύστερα από μνια ανάπαυλα μουσικής ακρόασης.
Όμως το μερακλίκι ακλουθά και σκαλίζοντας το (ν)άθο στη παρασθιά, το γλέντι θ’ ανάψει στση θύμησης το ντουκιάνι, έτοιμοι να σηκώσουνε τσοι ντάμες να χορέψουνε.
Ήτονε να μη σύρει το δοξάρι…
Η ανελωμή τσοι ξεσήκωσε κι ας βρέχει, οι νεράιδες σκέψεις δε βρέχουνται…
Αντώνης Κουκλινός
Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι της φωτογράφου Nelly’s (Έλλη Σουγιουλτζόγλου-Σεραϊδάρη,1899-1998).
Ο Αντώνης Κουκλινός γεννήθηκε στη Γρηγοριά του Δήμου Τυμπακίου. Το τρίτο από τα επτά παιδιά του Μιχάλη και της Βασιλικής Κουκλινού. Έβγαλε το δημοτικό σχολείο και μετέπειτα η ζωή του είναι πλούσια σε εμπειρίες και ταξίδια. Πήγε στα καράβια μέχρι τη στρατιωτική θητεία και μετέπειτα παντρεύτηκε τη Μαρία Νικολιδάκη από το Αντισκάρι Μοιρών και απέκτησαν δύο κόρες τη Βασιλική και τη Στυλιανή που στη πορεία μέχρι σήμερα η οικογένεια μεγάλωσε με έξι εγγόνια. Από το 1980 για μια εικοσιπενταετία, ασχολήθηκε ενεργά με τη μουσική με πολλές συνεργασίες και ταξίδια σε όλη την Ελλάδα, ενώ παράλληλα η αγαπημένη του συνήθεια είναι η γραφή.
Βιοποριστικά ασχολείται με τη φωτογραφία και το βίντεο. Αυτό του δίνει τη δυνατότητα να καταγράφει μοναδικές στιγμές από τη Κρητική κουλτούρα, συμμετέχοντας σε παρέες με το λαούτο και τη κάμερα. Όλο αυτό το υλικό έχει την ευκαιρία ο κόσμος να το παρακολουθεί μέσα από το διαδίκτυο, στο κανάλι του Αντώνη Κουκλινού. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Όσα έχω πει» με μαντινάδες κυκλοφόρησε το 2014, παράλληλα έγραφε στίχους και μουσική για τη δισκογραφία του. Το 2017 κυκλοφόρησε το πρώτο μέρος από τις «Μουσικές μου πεθυμιές» και το 2018 το δεύτερο μέρος, με τραγούδια που έχουν συμμετοχή καταξιωμένοι καλλιτέχνες.
Το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «Ανεστορούμαι… να σας πω…» κυκλοφόρησε το 2023 από την «Σβούρα εκδοτική». Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του, ο κόσμος έχει τη δυνατότητα να ταξιδέψει με τα μάθια τση ψυχής του Αντώνη και να γνωρίσει μια άλλη Κρήτη. Μια Κρήτη που χάνεται.
