O ταχυδρόμος… | του Αντώνη Κουκλινού
Από χωργιό σε χωργιό… από σπίτι σε σπίτι, με οποιοδήποτε μέσο και παντός καιρού.
Η καθημερινή μας επαφή με το χαμπέρι.
Ο δικός μας άνθρωπος, που θα μας φέρει το χαρμόσυνο νέο, το θλιβερό μαντάτο, τη σύνταξη του γέρου.
Ο άνθρωπος που μοιράζει τη χαρά, καβαλικεύοντας το μοτοσακό, μας φέρνει το χαμόγελο στα χείλη, με το γράμμα του ξενιτεμένου.
Που κουβαλεί του ερωτευμένου τση κάψας το μελάνι, του φαντάρου τσοι καημούς, του ναυτικού τη μοναξά.
Ο άνθρωπος που τσοι γνωρίζει ούλους σε κάθε χωργιό, και με το παρατσούκλι.
Πάντα στην ώρα του, βρέξει λιάσει.
Στο καφενείο του χωργιού, πρώτο τραπέζι, με τη δερμάτινη ντάσκα, κουβαλεί τσ ’ελπίδες και τα όνειρά μας.
Βγάνει πρώτα και «παίζει» το μούζικο για να μαζωχτούνε οι χωργιανοί κι απός πχιάνει το μπάκο με τα γράμματα λύνει το σπάγκο κι αρχίζει να διαβάζει τα ονόματα.
Ούλοι κρέμουνται απού τα χείλη ντου, ν’ ακούσουνε τ’ όνομά ντος.
Τα γεροντάκια κάθουνται γύρου γύρου και περιμένουνε υπομονετικά να πάρουνε τη σύνταξη…
Η μάνα περιμένει το γράμμα του φαντάρου και με λαχτάρα το βαστά στο μπέτη τζη, ’σάμε να φτάξει στο σπίτι να το διαβάσει.
Η γυναίκα περιμένει τ’ αντρούς τση τα νέα τση ξενηθιάς και του ναυτικού τα χαμπέργια να φτάξουνε ευχάριστα.
Αχ… πόσες νοσταλγικές εικόνες, μας έχει κλέψει η εξέλιξη.
Δεν γράφουμε κι όπχιος δε γράφει δε σκέφτεται…, δεν αλληλογραφούμε, δε μιλούμε μεταξύ μας μπλιό.
Μας-ε κάμανε αποδέκτες κακής συμπεριφοράς.
Εκφραζόμαστε μέσα από ένα ψυχρό πληκτρολόγιο, από ένα κινητό κι αφήνουμε όλα αυτά να «πιπιλίζουνε» το μυαλό μας.
Ακόμα και οι ευχές μας είναι ένα άψυχο σκίτσο, ένα κακόγουστο καρτούν, να μας κάνει γκριμάτσες.
Προσπαθούν με διάφορες συσκευές, να είμαστε συνεχώς απασχολημένοι με ανούσια πράγματα.
Πχιός δεν βαστά ένα κινητό σήμερο;
Αυτό ήθελαν.
Να είσαι ένας «μόνιμος» πελάτης τους.
Ξέρουν τα πάντα για σένα γιατί από μόνος σου προβάλλεις το που βρίσκεσαι ανά πάσα στιγμή.
Σε εκπαιδεύουν να πληρώνεις ακόμα και την καλημέρα που θα λες, μέσα από ένα μήνυμα.
Είσαι μόνιμα συνδεμένος και μιλείς – δε μιλείς έρχεται η ώρα που θα σου πούνε…
Ο χρόνος σας έληξε…
Παρακαλούμε… ανανεώστε το χρόνο ομιλίας σας.
Καταντήσαμε μικρά ρομποτάκια που εκτελούμε τις «οδηγίες» χρήσης και εξάρτησης.
Φίλοι μου μήπως ήρθε η ώρα να αγαπήσουμε ξανά το χαρτί, το μελάνι, να γνωρίσουμε καλύτερα τους εαυτούς μας, που τους έχουμε χάσει;
Ένα γράμμα στο φίλο, στο συγγενή, μια σημείωση, μια κάρτα, μια ευχή, μια καρδούλα στην αγαπημένη.
Να επιστρέψει ξανά, ο ταχυδρόμος στις καρδιές μας.
Κακό πράμα η συνήθεια, να μη σκέφτεσαι ο ίδιος για σένα.
Και αυτό να το κάνουν οι άλλοι, εκείνοι… που μόνο το καλό σου δε θένε…
Δευτερογούλης του δεκατρία…
Αντώνης Κουκλινός
