Ολιγωρία | του Γιώργου Μπίμη
Η πιο ανυπόταχτη αλήθεια κι η πιο κορυφαία αίσθηση μπορούν να οδηγήσουν ως την συντριβή της ύλης, σε εκείνη την πανάρχαια αρένα όπου οι δούλοι μετράνε τις πληγές και το αίμα της καρδιάς τους για να κερδίσουν μια ελάχιστη στιγμή αθανασίας…
Ένας χρόνος κενός ανάμεσα στο πριν και στο μετά. Σε ένα πεπρωμένο που θα αναβλαστήσει ξανά στο λαβωμένο χώμα, όταν θα εξαντληθούν, στο τέλος τούτης της εποποιίας, όλες οι ευελπιστίες, όλα τα οράματα και όλα τα καυτά δάκρυα…
Μπορεί να ολιγωρούμε από φόβο, μπορεί να υπομένουμε κι από συνήθεια…
Την ώρα όμως που η αμφιβολία ριζώνει βίαια μέσα μας κι αντρειεύει, ένας καινούριος έρωτας αρχάγγελος αναδύεται από τον τόπο της θυσίας κι υψώνεται ως το παλλόμενο άπειρο για να πραΰνει και για να γαληνέψει την αλογάριαστη θλίψη μας.
Για να ενθαρρύνει και για να αναπτερώσει το αποδυναμωμένο ηθικό μας, για να συνδράμει στην αποκατάσταση της ιδεολογικής μας πίστης σ’ εκείνο το κρίσιμο σημείο που συγκρούονται η πρωτόγονη μεταφυσική αντίληψη με τη φιλοσοφημένη αλήθεια της εγκόσμιας ζωής…
Ποιο πνεύμα καθαρό και νηφάλιο θα επιμαρτυρήσει και θα επικυρώσει τούτο το αυταπόδεικτο και το παραδεδεγμένο ιστορικό γεγονός μέσα σε τούτη την αδιάλειπτη και την αδιάλλακτη νύχτα που μας κυκλώνει;
Ασυλλόγιστη ζωή μη μου στερήσεις τούτο το εξαγνισμένο φωτεινό σημάδι που στέκεται πιο πάνω από την αμαρτία και από τη λήθη. Μη μου αρνηθείς εκείνα τα παράτολμα και τα ριψοκίνδυνα λόγια που θέλησα να ψιθυρίσω στους σβησμένους ορίζοντες όταν με κύκλωνε η θλιβερή ομίχλη σου κι η ποταπή σου σιωπή.
Στην αιώρηση και στη στοιχειωμένη εγκατάλειψη δεν θέλω να υπάρξω, γιατί κάθε εφήμερη στιγμή που δραπετεύει στους ανεξιχνίαστους ορίζοντες είναι μια χαμένη ευκαιρία για την αιωνιότητα.
Στον καιρό που λοξοδρομεί και δε γυρίζει πίσω, μια ανεξέλεγκτη αγωνία καίει ακούραστα μέσα μου γι’ αυτό που έπρεπε να πράξω και που δεν το έπραξα…
Γιατί δεν υπήρχε η φωτιά για να κάψει, γιατί δεν υπήρχε το μαχαίρι για να δικάσει, γιατί δεν υπήρχε το ένστικτο της αστραπής για να αναχαιτίσει και για να τιθασεύσει την καθιερωμένη ευδαιμονία τους κι ότι άλλο θίγει το σύμφυτο δικαίωμα της ζωής, το μέγα προνόμιο και την αξίωση της ανθρώπινης φύσης.
Στη διαιώνιση της παθητικότητας, του φόβου και της υποταγής που έχει επιβάλλει το τυραννικό σύστημα, ας αντιτάξουμε συνάνθρωποι τη διακήρυξη και την επικύρωση των αδικαίωτων αποφάσεων, τη αδιάψευστη πίστη της άλλης εκδοχής.
Την απολεσθείσα δόξα των αμείλικτων, των παραποιημένων και των ελαττωματικών ανατροπών που απέτυχαν και καταποντίστηκαν από μη ύπαρξη ελέγχου κι από την υπερίσχυση ενός στρεβλού και προσχηματικού πολιτικού λόγου που μας ξεστράτισε ενσυνείδητα από τον αρχικό μας προορισμό, από την παλλαϊκή ακολουθούμενη πορεία!
Πιο πέρα από την υλική ένδεια και από την ηθική κατάπτωση που θερίζουν τα σπλάχνα και το πνεύμα σου, δες εκείνη την ηλιαχτίδα που γίνεται ελπίδα ζωντανή στην πλάση, μέτρα τις στάλες των δακρύων σου που γίνονται πέλαγο και ωκεανός, εξέτασε την κραυγή που μεταμορφώνεται σε άνεμο για να συγκομίσει βοριάδες, θύελλες και καταιγίδες.
Εντόπισε τη λέξη που μπορεί να γίνει πράξη, επίτευγμα, απόδοση και κυματιστή ομορφιά,
βίγλισε με το ερευνητικό σου βλέμμα την ασώπαστη κραυγή του ανθρώπου που κρούει σθεναρά και ανυποχώρητα τις αμπαρωμένες πόρτες της αθανασίας…
Συγκέντρωσε τις αισθήσεις σου στις εικόνες που διαδέχονται η μια την άλλη, για να διαπιστώσεις τη νέα σύνθεση που βρίσκεται σε σύγκλιση με τον κόσμο της δοκιμασίας, με την ποίηση που αναγεννά την αίγλη στους ξάστερους ουρανούς, με την ίδια τη μαρτυρική μας ζωή που κυοφορεί την ποίηση του μέλλοντος,…
Εκεί που το πνεύμα κι ο χρόνος συνταξιδεύουν, εκεί που ο παντογνώστης ήλιος απαντά με σιγουριά και με πεποίθηση:
στις αλλοτριωμένες μέρες που αποχωρούν, με χαμηλό σεβασμό και με ανάρμοστη υπεροψία, απέναντι στον προικισμένο άνθρωπο και δεν κοιτάνε ουδέποτε πίσω, καμιά αντίσταση και κανένα αντιπάλαισμα στην εφήμερη ζωή που προσβλέπει στην αιωνιότητα δεν είναι περιττό, άσκοπο και μάταιο!
Γιώργος Δ. Μπίμης
[Το εικαστικό που συνοδεύει το κείμενο είναι το έργο του ζωγράφου Τάκη Βαρελά.Απαγορεύεται η αναπαραγωγή για εμπορικούς λόγους.]
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Βοιωτίας και ζει στη Λιβαδειά. Είναι Τεχνολόγος Μηχανολόγος Μηχανικός κι έχει φοιτήσει στην Παιδαγωγική Σχολή της ΣΕΛΕΤΕ. Είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Διαβάζει, μελετάει και γράφει ποίηση από την εφηβική του ηλικία.
Εκτός από την ποίηση ασχολείται με τη στιχουργική, με το θεατρικό λόγο, με το διήγημα, με το δοκίμιο και με το μυθιστόρημα… Δημοσιεύει ποίηση και στίχους στον τοπικό τύπο «Διάβημα» και σε φιλολογικά περιοδικά όπως: «Βρυσούλες Γνώσης» στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας, «homo universalis», «αιολικά γράμματα», «ατέχνως», «βιβλιοnet,» «fractal», «Αποστακτήριο», «Κατιούσα», «Αlt» κ.α.
Έχει διακριθεί σε πολλούς πανελλαδικούς και σε παγκόσμιους ποιητικούς διαγωνισμούς.
Στίχους του έχουν μελοποιήσει: Ο συνθέτης και τραγουδιστής Παντελής Θαλασσινός, η σολίστ κλασσικής κιθάρας Εύα Φάμπα, ο συνθέτης και τραγουδιστής Αλέξανδρος Χατζηνικολιδάκης, ο συνθέτης Στέφανος Ψαραδάκος, ο συνθέτης Θοδωρής Καρέλλας, ο συνθέτης Τάσος Παπαθανασίου, ο συνθέτης Γιώργος Κοφινάς και ο συνθέτης και τραγουδιστής Ονούφριος Παντής.
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές:
«Μνήμες της πέτρας και της Σιωπής»,
«Τα Λυρικά»,
«Ο Χρόνος κι οι Πληγές»,
«Το χώμα και το αίμα»,
«Πρωινό άστρο και άλλα ποιήματα».
Το θεατρικό του έργο «Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο» βραβεύτηκε σε πανελλαδικό διαγωνισμό της «Ασημένιας Σελίδας» και εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Εντύποις.
Από τις Εκδόσεις Εντύποις εκδόθηκε και το 6ο βιβλίο του ένα μυθιστόρημα που έχει τίτλο «Στα μονοπάτια της Μνήμης».
Επίσης έχει εκδοθεί κι ένα βιβλίο με έξι δοκίμια που έχει τίτλο: «Έξι τύψεις της Γης».
Ο Σύλλογος των Συνταξιούχων του Δημοσίου Ν. Βοιωτίας έχει απονείμει τιμητική πλακέτα στον ποιητή για την προσφορά του στα Γράμματα και στην Τέχνη…
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Είναι τακτικός συνεργάτης στις ιστοσελίδες: Κατιούσα, Αλτ.
Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα του: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΙΜΗΣ
