Ξεπλένοντας τη ζωή από τις στάχτες του χτες | της Ζωής Δικταίου
Νυχτώνει, ανασαίνω την άνοιξη
λαίμαργα,
κάτω από σκονισμένα φτερά
η ψυχή σφίγγεται περισσότερο
άλλοτε βουβά στη σιωπή
κι άλλοτε στη μάχη
με το χάος τού νου.
Γέμισαν λεμονανθούς τα κλαδιά
το άρωμα ερεθίζει τις αισθήσεις
όπως τότε,
τρομακτικά ήρεμη
εγωιστικά μόνη
αναγνωρίζοντας τη φυσική ευθύνη
στη συνάντηση με την αλήθεια
απελευθερωμένη από ψευδαισθήσεις
και από την ύλη, τώρα πια.
Πόσο λίγο τελικά
μας εξουσιάζει ο χρόνος στην ωριμότητα
όταν πλάνες γεννιούνται
απ’ τις σκοτεινές δαντέλες της αβύσσου
και χορεύει στους φανοστάτες η βροχή,
ώρες που αγγίζει η νύχτα ειρηνικά την πόλη
στιγμές που την ακολουθείς
εκλεκτικά στη μεγάλη πλατεία
ξεπλένοντας τη ζωή από τις στάχτες του χτες.
Έξω από την επίπλαστη εικόνα του κόσμου,
ερήμην όλων
θα πετρώσει και αυτή η ευκαιρία.
Έρχομαι με μια κρυφή μεθυστική χαρά
να ξεδιψάσω,
άλλη μια φορά στα χέρια σου
όταν αγιάζουν οι μνήμες το ξημέρωμα.
Ίριδες ικέτιδες στις άκριες του δρόμου
μαζί με τις κρυμμένες ενοχές
θερισμένες ανίκητες σκέψεις
πίσω απ’ τα βλέφαρα.
Αύριο… η Αγάπη
δεν θα είναι κάτι που συμβαίνει στους άλλους
Αύριο… η Αγάπη
ένα χελιδόνι στο μπαλκόνι μας
Ζωή Δικταίου
[Από την ποιητική συλλογή «Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις», 2020]
[Η φωτογραφία που συνοδεύει το ποίημα είναι του Πασχάλη Πασχαλόπουλου]
Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου)
Γεννήθηκα στην Κρήτη το 1962. Στο Τζερμιάδων μεγάλωσα, εκεί έμαθα και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινα δασκάλα όπως ονειρευόμουν. Με κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζω στην Κέρκυρα. Πιστεύω στην αγάπη. Με γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και οι ξεφτισμένες δαντέλες του παλιού καιρού. Καινούρια ανάγνωση πάντα η βροχή. Όχημα μαγείας οι λέξεις. Δεν αναρωτιέμαι πια γιατί γράφω. Όπως αναπνέω, μιλάω, ονειρεύομαι, συμφιλιώνομαι με τη ζωή και τον θάνατο, έτσι και η ανάγκη μου να γράφω. Ακουμπώ στο παρελθόν, όμως η λέξη που με καθορίζει είναι το «Αύριο». Με το μολύβι του έρωτα σπασμένο στο χέρι και την προοπτική του ονείρου στ` ανοικτά της ψυχής, αύριο, ακριβή η άνθηση της άνοιξης μέσα στην αλήθεια του φθινοπώρου. Στίχοι μου έχουν μελοποιηθεί από τον Γιάννη Νικολάου, τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον Γιώργη Κοντογιάννη και τον Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη.
Εργογραφία:
Λασίθι, Τόπος Μέγας – Η κούπα των θεών, Αφήγημα, Δεκέμβριος 2020
Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Νοέμβριος 2020
Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα, Διηγήματα, Νοέμβριος 2019
Αύριο στάχυα οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Σεπτέμβριος 2018
Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, Διηγήματα, Φεβρουάριος 2018
Μια κούρσα για τη Χαριγένεια, Μυθιστόρημα, Μάιος 2017
Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο, Μυθιστόρημα, Ιούνιος 2015
Ιστορίες για φεγγάρια, Παιδική Λογοτεχνία, 1996, Αθήνα
Αύριο στάχυα οι λέξεις, Σεπτέμβρης 2018
Αύριο, αφή αλμύρας, Νοέμβρης 2020
Συμμετοχές σε συλλογικά έργα:
«Γράμματα της ποίησης», Ποιητική ανθολογία, 2020, Αθήνα
«Μονόλογοι», Ποιητική ανθολογία, 2017, Αθήνα
