Οι μέρες των λουλουδιών | της Άννας Τακάκη
Θα ’ρθει μια μέρα που θα μοιάζομε με τα λουλούδια.
Θα φαινόμαστε ωραίοι,
μέσα στις φανταχτερές και πολύχρωμες φορεσιές μας.
θα είμαστε νέοι και ανθηροί
αλλά θα ’μαστε βουβοί.
Θα ’ρθει μια μέρα που δεν θα μιλάμε.
Θ’ ακούμε ήχους, θ’ ακούμε κραυγές
Θ’ ακούμε σιωπές, μα δε θα μιλάμε.
Θα είμαστε σαν τα λουλούδια, που ακούν κι αισθάνονται,
αλλά δεν μιλάνε.
Θα μας κόβουν τα άπληστα χέρια,
θα μας ξεριζώνουν, αλλά δεν θα μιλάμε.
Κι αν πει κανείς πως δεν ακούν τα λουλούδια
και δεν αισθάνονται, θα είναι λάθος.
Τότε, γιατί ανοίγουν και κλείνουν,
τότε γιατί γέρνουν και γιατί πάλι υψώνονται;
Έτσι κι εμείς θ’ ανοίγουμε και θα κλείνουμε το στόμα
χωρίς να βγάζουμε άχνα.
Θα γέρνουμε το σώμα
και πάλι θα το υψώνουμε, μα δεν θα μιλάμε.
Ενώ είμαστε ταγμένοι για ομιλία
θα καταπίνουμε τη γλώσσα μας και δε θα μιλάμε.
Θα μας μένει μονάχα η γλώσσα του σώματος,
η πιο αληθινή μας έκφραση.
Αυτή θα προδίδει τα πάντα…
Τόσες λέξεις ελληνικές, τόσος πλούτος
να καταπίνεται, τι κρίμα!
Θα θυμόμαστε τους γονείς μας
που μας μεγάλωσαν με τραγούδια
που μας ανέθρεφαν με λόγια αγάπης,
και στην κάθε επιτυχία μας
χτυπούσαν δυνατά τα χέρια
Κι εμείς δεν θα μπορούμε να κουνήσουμε
ούτε το δάκτυλο μας.
Θα θυμόμαστε τις μανάδες μας
που δούλευαν και μιλούσαν,
που δούλευαν και γελούσαν,
που δούλευαν και τραγουδούσαν.
Κι εμείς θα δουλεύουμε χωρίς μιλιά,
χωρίς γέλιο, χωρίς τραγούδι.
Σκυφτοί, ακούνητοι, αγέλαστοι
Θα βαδίζουμε προς τον ανήφορο
με γνώσεις χωρίς σοφία.
Κι ο ανήφορος θα μοιάζει με κατήφορο,
έως ότου φθάσουμε σε μια ισόπεδη έκταση
γεμάτη από λογής λουλούδια.
Και θα είστε εσείς παιδιά μας τα λουλούδια
κι εσείς εγγόνια μας τα μπουμπούκια που ανοίγουν.
Θα είστε νέοι, θα είστε ωραίοι,
μέσα στο ανθηρό περβόλι σας αλλά δεν θα μιλάτε.
Μπορεί κάποιοι να σας κάνουν γλάστρες,
να στολίζουν τα ωραία παλάτια τους
κι εσείς θα τους κοιτάτε χωρίς να μιλάτε.
Θ’ αντικρίζετε χιλιάδες βλέμματα ανέκφραστα
και θα σμίγει ο ένας τον άλλο
από μια ανάγκη εξωστρέφειας,
ή για ένα ζεστό ακούμπημα
και ο μόνος τρόπος επιβίωσής σας
θα είναι η ομοψυχία και η αλληλεγγύη.
12. 7. 2022
.
Άννα Τακάκη
[Η εικόνα που συνοδεύει το ποίημα είναι υδατογραφία της Αμερικανίδας εικαστικού Laurie Miller με τίτλο «Plant People», 94Χ127 εκ.]
