Χρόνος ανάγνωσης περίπου:13 λεπτά

Θυμόμαστε την αεροσυνοδό Ελπίδα Κουρτσένκο (29 Δεκέμβρη 1950 — 15 Οκτώβρη 1970) | του Θεματοφύλακα ιστορικής μνήμης

Τώρα το όνομα της Ελπίδας (Νάντιας) Βλαντιμίροβνας Κουρτσένκο, δυστυχώς, έχει σχεδόν ξεχαστεί ή είναι άγνωστο στις νέες γενιές.

Στις 29 Δεκέμβρη 1950, η Νάντια Κουρτσένκο (Надежда Владимировна Курченко) γεννήθηκε στην επικράτεια Αλτάι (Алтай) στο χωριό Νέο-Πάλταβα (Ново-Полтава). Αποφοίτησε από έναν οίκο παιδιών στο χωριό Πονίνο (Понино), στην περιοχή Γκλαζόφ (Глазов), της Δημοκρατίας της Ουντμούρτιας (Удмуртская Республика). Τον Νοέμβρη του 1968, πήγε να εργαστεί στην αεροπορική μοίρα Σοχούμ (Сухум) και μέχρι τα 18α γενέθλιά της εργάστηκε σε διοικητικές υπηρεσίες – μόνο ενήλικες επιτρεπόταν να πετάξουν. Τις τελευταίες μέρες του Δεκέμβρη του 1968, η Νάντια έγινε τελικά ιπτάμενη αεροσυνοδός. Και λίγους μήνες αργότερα, εμφανίστηκε μια καταχώριση στον προσωπικό της φάκελο: «Αποκλείεται από τον κατάλογο του προσωπικού εξ αιτίας του θανάτου της που συνέβη κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας».

Το μοιραίο για την Νάντια Αντόνωφ (Ан-24)

Συνέβη την Πέμπτη 15 Οκτώβρη 1970. Τρομοκράτες άρπαξαν επιβατικό αεροπλάνο. Αυτή ήταν η πρώτη περίπτωση στην ΕΣΣΔ αεροπειρατείας αεροσκάφους στο εξωτερικό.

Η τραγωδία δεν ήταν μόνο ένα σοκ για ολόκληρη τη χώρα, αλλά και μια σοβαρή προειδοποίηση: μετά από αυτήν οι αρχές άρχισαν να ελέγχουν τις αποσκευές των επιβατών στα αεροδρόμια και να καθοδηγούν τους πιλότους και τους αεροσυνοδούς πώς να συμπεριφέρονται όταν ένα αεροσκάφος καταληφθεί.

Μέλη του πληρώματος του αεροσκάφους AN-24 της μοίρας Сухуми: η τεχνικός Ирина Немзадзе, ο συγκυβερνήτης Валерий Зафиров και η αεροσυνοδός Надежда Курченко.

Ήταν μια προγραμματισμένη πτήση του αεροσκάφους Αντόνωφ (Ан-24) (αεροσκάφος CCCP-46256) στο δρομολόγιο Μπατούμι – Σουχούμι – Κρασνοντάρ (Батуми – Сухуми – Краснодар), πτήση Αэрофлот-244. Στην καμπίνα βρίσκονται 44 επιβάτες, μεταξύ των οποίων 17 γυναίκες και ένα παιδί. Μεταξύ άλλων, επιβιβάστηκαν δύο άτομα – ένας μεσήλικας 45 χρονών ο Πράνας Μπραζίνσκας (Пранас Бразинскасы) με τον 15χρονο γιο του Αλγκίρντας Μπραζίνσκας (Альгирдас Бразинскасы). Κάθισαν στα μπροστινά καθίσματα, έβαλαν τις τσάντες τους κάτω από τα καθίσματα. Οι αποσκευές εκείνη την εποχή δεν ελεγχόταν.

Στις 12.40, πέντε λεπτά μετά την απογείωση, σε υψόμετρο 800 μέτρων, ο μεσήλικας Πράνας κάλεσε την αεροσυνοδό Ελπίδα (Νάντια) Κουρτσένκο και έδωσε έναν φάκελο, απαιτώντας να τον παραδώσει στον διοικητή του πληρώματος. Μέσα ήταν ένα κομμάτι χαρτί με ένα δακτυλογραφημένο κείμενο:

«Διαταγή Νο. 9:

1. Σας διατάζω να πετάξετε κατά μήκος της υποδεικνυόμενης διαδρομής.

2. Διακόψτε την ραδιοεπικοινωνία.

3. Για μη συμμόρφωση με την εντολή – Θάνατος.

(Ελεύθερη Ευρώπη) Π. Κ. Ζ. Τσ.

Στρατηγός (Krylov)»


Οδηγίες για το πώς να συμπεριφέρονται σε μια τέτοια κατάσταση δεν δίνονταν στις αεροσυνοδούς εκείνα τα χρόνια. Η Νάντια, αφού διάβασε το μήνυμα, παρέμεινε ήρεμη. Έξαλλος από την αντίδραση του κοριτσιού, ο Πράνας πήδηξε από την καρέκλα του και όρμησε προς το πιλοτήριο. Ο γιος του φώναξε: «Μην σηκωθεί κανείς! θα ανατινάξουμε το αεροπλάνο!» Ο Πράνας άνοιξε το σακάκι του και έδειξε μια χειροβομβίδα κολλημένη στο στήθος του.

«Δεν μπορείς να έρθεις εδώ, έλα πίσω!» Η Νάντια προσπάθησε να αποτρέψει την αεροπειρατεία, επέμεινε, κλείνοντας το δρόμο στους εγκληματίες. Και φώναξε προειδοποιώντας τους πιλότους: «Επίθεση! Είναι οπλισμένοι!» Αυτά ήταν τα τελευταία της λόγια. Οι πυροβολισμοί ακούστηκαν ο ένας μετά τον άλλο. Με δύο σφαίρες έριξαν τη δεκαενιάχρονη αεροσυνοδό που είχε προγραμματισμένο τον γάμο της ακριβώς τρεις μήνες αργότερα, νεκρή…

Μετά από αυτό, οι κακοποιοί συνέχισαν να πυροβολούν. Αφού σκότωσαν την αεροσυνοδό, εισέβαλαν στο πιλοτήριο και ζήτησαν να πετάξουν στην Τουρκία. Πυροβόλησαν κατά του πληρώματος και προς τους επιβάτες για να τους κρατήσουν στη θέση τους. Έριξαν αρκετές βολές με αποτέλεσμα να τραυματιστεί ο διοικητής του πληρώματος, ο πλοηγός και ο μηχανικός πτήσης. Το αεροπλάνο πετάχτηκε από τη μια πλευρά στην άλλη – ο κυβερνήτης του έκανε μια βαθιά στροφή, ελπίζοντας να χτυπήσουν οι εγκληματίες που ήταν όρθιοι. Μία από τις σφαίρες τους τον χτύπησε στη σπονδυλική στήλη.

Αργότερα, μετρήθηκαν 24 τρύπες από σφαίρες στο σκάφος και η επένδυσή του από θαύμα δεν υπέστη σοβαρή ζημιά.

Το Αντόνωφ (Ан-24) σταθμευμένο στο αεροδρόμιο της Τραπεζούντας.

«Τα πόδια μου παρέλυσαν» θυμήθηκε ο κυβερνήτης Γκεόργκι Τσαχρακία (Георгий Чахракия). Γύρισα και είδα μια τρομερή εικόνα. Η Νάντια χωρίς να κινείται, πλημμυρισμένη στο αίμα στο πάτωμα. Ο πλοηγός Βαλέρι Φαντέεφ (Валери Фадеев) πυροβολήθηκε στον πνεύμονα και ο μηχανικός πτήσης Οβάνες Μπαμπάγιαν (Оганес Бабаян) τραυματίστηκε στο στήθος. Ο συγκυβερνήτης Σούλικο Σαβίντζε (Сулико Шавидзе) πιο τυχερός η σφαίρα κόλλησε σε έναν χαλύβδινο σωλήνα στο πίσω μέρος του καθίσματος του και δεν τραυματίστηκε. Και ένας άντρας στάθηκε πίσω μας και, κουνώντας μια χειροβομβίδα, φώναξε: «Κατευθυνθείτε νότια! Υπακούστε, αλλιώς θα ανατινάξουμε το αεροπλάνο!».

«Προσπαθήσαμε να προσγειωθούμε σε σοβιετικό έδαφος, στο στρατιωτικό αεροδρόμιο του Κομπουλέτι (Кобулети), αλλά ο αεροπειρατής προειδοποίησε ότι θα με πυροβολήσει και θα ανατινάξει το αεροσκάφος», είπε ο Γκεόργκι. «Αποφάσισα να περάσω τα σύνορα».

Ο αεροδιάδρομος του αεροδρομίου της Τραπεζούντας όπου προσγειώθηκε το αεροπλάνο με τους αεροπειρατές.

Οπτικά βρεθήκανε στο αεροδρόμιο της Τραπεζούντας στην Τουρκία. Έκαναν έναν κύκλο πάνω από το αεροδρόμιο και εκτόξευσαν πράσινες φωτοβολίδες, καθιστώντας σαφές ότι χρειαζόταν μια ελεύθερη λωρίδα ανάγκης για προσγείωση.

Δυνάμεις του Τούρκικου στρατού επιχειρούν στο Αντόνωφ (Ан-24) στο αεροδρόμιο της Τραπεζούντας.

Μόλις το αεροπλάνο προσγειώθηκε, αποκλείστηκε αμέσως από την Τουρκική αστυνομία και ειδικές δυνάμεις του στρατού. Μέχρι να εμφανιστούν εκπρόσωποι των τουρκικών αρχών στο αεροπλάνο, οι επιβάτες και το πλήρωμα καθόταν υπό την απειλή όπλου. Οι εγκληματίες παραδόθηκαν στους Τούρκους. Οι επιβάτες μεταφέρθηκαν στο αεροδρόμιο και στα μέλη του πληρώματος παρασχέθηκε ιατρική βοήθεια.

Την επόμενη μέρα, με ένα ειδικά σταλμένο αεροπλάνο, όλοι οι επιβάτες και το σώμα του νεκρού κοριτσιού μεταφέρθηκαν στην ΕΣΣΔ. Στο νοσοκομείο της Τραπεζούντας έμεινε για επέμβαση ο πλοηγός του αεροσκάφους Βαλέρι Φαντέεφ που τραυματίστηκε στο στήθος. Αργότερα επέστρεψε και αυτός στην πατρίδα του. Όλα τα μέλη του πληρώματος παρέμειναν ανάπηρα και δεν ξαναπέταξαν. Λίγες μέρες αργότερα, το κλεμμένο Αντόνωφ-24 επιστράφηκε στην ΕΣΣΔ.

Οι συγγενείς των επιβατών του Αντόνωφ-24 υποδέχονται τους επιβάτες της πτήσης πίσω στη Σοβιετική Ένωση.
Ένα από τα εκατοντάδες συλλυπητήρια τηλεγραφήματα που έφτασαν στη μητέρα της Νάντιας.

Ένα μήνα μετά την τραγωδία δόθηκαν στη δημοσιότητα τα ονόματα των τρομοκρατών. Πρώην διευθυντής καταστήματος από το Βίλνιους (Vilnius) ο Πράνας Μπραζίνσκας. Το 1955 δικάστηκε για υπεξαίρεση. Αφού έκτισε την ποινή του, αποφυλακίστηκε και ανέλαβε θέση προϊστάμενου καταστήματος. Το 1965, ο Πράνας δικάστηκε πάλι για υπεξαίρεση σε πέντε χρόνια φυλάκιση. Αφού απελευθερώθηκε λίγο νωρίτερα, αποφάσισε να φύγει στο εξωτερικό κάνοντας αεροπειρατεία.

Τον Οκτώβρη του 1970, η ΕΣΣΔ ζήτησε από την Τουρκία να εκδώσει αμέσως τους εγκληματίες, αλλά αυτή η απαίτηση δεν ικανοποιήθηκε. Οι Μπραζίνσκας ζήτησαν πολιτικό άσυλο και δικάστηκαν στην Τουρκία. Στη δίκη, δήλωσαν πολιτικούς λόγους, ότι η αεροπειρατεία ήταν «μια πολιτική πράξη ενάντια στη σοβιετική κατοχή της Λιθουανίας» και η αεροσυνοδός πέθανε «κατά τη διάρκεια ανταλλαγής πυρών με πράκτορες της KGB»!!! Ο Πράνας καταδικάστηκε σε οκτώ χρόνια, ο Αλγκίρντας σε δύο χρόνια φυλάκιση. Το 1974, αμφότεροι οι εγκληματίες έλαβαν αμνηστία και πέταξαν μέσω Ιταλίας και Βενεζουέλας για τον Καναδά. Αλλά κάνοντας στάση στη Νέα Υόρκη, κατέβηκαν από το αεροπλάνο, παραδόθηκαν στην Υπηρεσία Μετανάστευσης των ΗΠΑ και ζήτησαν άσυλο εκεί. Δεν τους χορηγήθηκε άσυλο, αλλά άδεια παραμονής. Πατέρας και γιος μετακόμισαν στη Σάντα Μόνικα (Santa Monica) της Καλιφόρνιας. Το 1983, οι Μπραζίνσκας έλαβαν αμερικανική υπηκοότητα και διαβατήρια. Ο Αλγκίρντας έγινε επίσημα Albert Victor White και ο Πράνας έγινε Frank White.

Αριστερά ο Αλγκίρντας Μπραζίνσκας και δεξιά ο πατέρας του Πράνας Μπραζίνσκας, στις ΗΠΑ.

«Όλα αυτά τα χρόνια, η μητέρα της Νάντιας, Εριέττα Κουρτσένκο (Генриетта Ивановна Курченко) έγραψε επιστολές σε διάφορες αρχές απαιτώντας να δικαστούν οι εγκληματίες στην ΕΣΣΔ», λέει η Σβετλάνα Νικιτσένκο (Светлана Никитченко), διευθύντρια του μουσείου Κουρτσένκο. Πήγε ακόμη και σε μια συνάντηση με τον Ρήγκαν (Ronald Reagan) στην αμερικανική πρεσβεία. Της είπαν ότι ψάχνουν τον πατέρα γιατί μένει παράνομα στις ΗΠΑ. Και ότι ο γιος έλαβε την αμερικανική υπηκοότητα και δεν μπορεί να τιμωρηθεί. «Πήγε στην αμερικανική πρεσβεία στη Μόσχα, αλλά έλαβε μια ευγενική άρνηση. Η Αμερική δεν ήθελε να εκδώσει τους τρομοκράτες» συμπλήρωσε η Νικιτσένκο.

Ωστόσο, το «αμερικάνικο όνειρο» των εγκληματιών δεν έγινε πραγματικότητα. Η πραγματική ζωή στις ΗΠΑ ήταν πολύ διαφορετική από αυτό που περίμεναν. Οι εγκληματίες ζούσαν άθλια, σε μεγάλη ηλικία ο πατέρας Μπραζίνσκας ήταν οξύθυμος και ανυπόφορος. Και οι δύο δούλευαν ως απλοί μπογιατζήδες και είχαν μεγάλη οικονομική ανάγκη. Ο Πράνας ήταν φοβερός άνθρωπος και σε κρίσεις οργής, κυνηγούσε τα παιδιά του γείτονα με όπλα. Ο Αλγκίρντας την ώρα της αεροπειρατείας ήταν μόλις 15 ετών και σχεδόν δεν ήξερε τι έκανε. Πέρασε όλη του τη ζωή στη σκιά του άξεστου πατέρα του και το 2002, στη διάρκεια ενός καυγά, ο πατέρας του έστρεψε ένα όπλο απειλώντας να πυροβολήσει τον γιο του, αν τον άφηνε. Όμως ο 46χρονος Αλγκίρντας του πήρε το όπλο και χτύπησε τον 77χρονο Πράνα οκτώ φορές στο κεφάλι σκοτώνοντάς τον. Ο Αλγκίρντας καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκιση με την κατηγορία «φόνος εκ προμελέτης δευτέρου βαθμού». Ο δικηγόρος του Jack Alex είπε: «Όταν τον είδα τελευταία φορά, ήταν σε τρομερή κατάθλιψη. Ο πατέρας τρομοκρατούσε τον γιο του όσο καλύτερα μπορούσε και όταν τελικά πέθανε ο τύραννος, ο Αλγκίρντας, ένας άντρας στην ακμή του, θα σάπιζε στη φυλακή για πολλά ακόμη χρόνια. Προφανώς είναι η μοίρα…»!

Δεν ξέρω πόσο παρηγοριά ήταν αυτό για την Εριέττα Κουρτσένκο, μητέρα της Νάντιας. Αλλά τουλάχιστον είδε την τιμωρία για τους δολοφόνους της κόρης της, πριν φύγει από τη ζωή το 2010.

Ο τάφος της Νάντιας και δίπλα ο τάφος της μητέρα της Εριέττας.

Μετά το θάνατο της κομσομόλας αεροσυνοδού Νάντιας Κουρτσένκο, βγήκαν σοβαρά συμπεράσματα για την ασφάλεια των πτήσεων. Οι κανόνες για την ασφάλεια των επιβατών κατά τη διάρκεια των αεροπορικών ταξιδιών άλλαξαν ριζικά και έγιναν αυστηρότεροι οι κανόνες των διεθνών νόμων κατά της αεροπορικής τρομοκρατίας. Ανιχνευτές μετάλλων και έλεγχοι αποσκευών πριν από την πτήση εμφανίστηκαν στα αεροδρόμια της Σοβιετικής Ένωσης, οι πτήσεις άρχισαν να συνοδεύονται από ένοπλους φρουρούς με πολιτικά ρούχα, άρχισαν να εκδίδονται όπλα στο πλήρωμα και ένα ειδικό άρθρο το Νο 211 εμφανίστηκε στον Ποινικό Κώδικα της Σοβιετικής Ένωσης – «Αεροπειρατεία».

Στο παιδικό σπίτι στο Πονίνο. Η Νάντια βρίσκεται στη δεύτερη σειρά στο κέντρο.

Η Νάντια Κουρτσένκο θάφτηκε στο κέντρο του Σοχούμι (Сухуми) με τη στολή αεροσυνοδού και με το σήμα της Κομσομόλ (ВЛКСМ). 20 χρόνια αργότερα, κατόπιν αιτήματος της μητέρας της, οι στάχτες της μεταφέρθηκαν στο αστικό νεκροταφείο της πόλης Γκλαζόφ (Глазов), όπου ζούσαν όλοι οι συγγενείς της η μητέρα, ο αδελφός και οι δύο αδερφές της. Στο χωριό Πονίνο (Понино), όπου σπούδασε, της έστησαν μνημείο.

Με διάταγμα του Προεδρείου του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ, για το θάρρος της και την αφοσίωσή της στη διάσωση ανθρώπων σε αεροσκάφος, της απονεμήθηκε μετά θάνατον το παράσημο του Τάγματος της Κόκκινης σημαίας στις 23 Οκτώβρη 1970, για την ιδιαίτερη γενναιότητα, την ανιδιοτέλεια και το θάρρος που επιδείχθηκε στην υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας. Το διάταγμα υπογράφηκε από τον Νικολάι Ποντγόρνι (Николай Викторович Подгорный), Πρόεδρο του Προεδρείου του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ. Δρόμοι και λεωφόροι, πάρκα, σχολεία, σε πολλές πόλεις και χωριά της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και μία από τις κορυφές της οροσειράς Γκισάρ (Гиссар) του Τατζικιστάν, ονομάστηκαν προς τιμήν της με το όνομά της.

Το παράσημο του Τάγματος της Κόκκινης Σημαίας απονεμήθηκε μετά θάνατον στην Νάντια.

Στο χωριό Νόβοάλταβα (Ново-Полтава) στην περιφέρεια Αλτάι, δίπλα στο σχολείο, το οποίο πήρε το όνομα της Νάντιας (Школа с именем Ηадежды Курченко), ανεγέρθηκε ένα μνημείο προς τιμήν της. Στο σχολείο δημιουργήθηκε το μουσείο της Κουρτσένκο (Μузей Надежда Курченко). Μουσείο προς τιμήν της Νάντιας δημιουργήθηκε και στη σχολή νέων πιλότων στο Ιζέβσκ (Ижевск).

Σουχούμι. 2 Γενάρη 1972. Κατά τα εγκαίνια του μνημείου της κομσομόλας Надежда Владимировна Курченко.

Η αναμνηστική πλάκα στο μνημείο της Νάντιας.

Ένας οβελίσκος στη μνήμη της Νάντιας ανεγέρθηκε στα βουνά στα σύνορα της Αμπχαζίας και της περιφέρειας του Κρασνοντάρ.

Ένας αστεροειδής ο «2349 Курченко – 21c» στην κεντρική περιοχή της ζώνης των αστεροειδών με διάμετρο περίπου 24 χιλιόμετρα και ένα δεξαμενόπλοιο του ρωσικού στόλου έλαβαν επίσης το όνομά της.

Από το 1982, στο Γκλαζόφ (Глазов) κάθε χρόνο, τον Οκτώβρη, πραγματοποιούνται αθλητικές διαδρομές στη μνήμη της Νάντιας Κουρτσένκο. Οι αναμνηστικοί αγώνες περιλαμβάνονται στο Πανρωσικό ημερολόγιο των αγώνων στίβου. Αθλητές όλων των ηλικιών από το Ιζέβσκ, πόλεις, αγροτικές περιοχές της δημοκρατίας Ουντμούρτιας (Удмуртская Республика) και εκπρόσωποι από άλλες πόλεις της Ρωσίας συμμετέχουν στο τρέξιμο σε αποστάσεις 3 και 10 χιλιομέτρων προς τιμήν της Νάντιας.

Φωτογραφία από το Μουσείο για τη Надежда Владимировна Курченко.

.

Αναμνηστικό φάκελος των σοβιετικών ταχυδρομείων με εικαστική απεικόνιση της Νάντιας.

Η διάσημη ποιήτρια Όλγα Φόκινα (Ольга Александровна Фокина), έγραψε ένα ποίημα με τίτλο «Οι άνθρωποι έχουν διαφορετικά τραγούδια». Σε μια από τις συναντήσεις καλλιτεχνών – δημιουργών, η Φόκινα παραδέχτηκε ότι συγκλονίστηκε από τον τραγικό θάνατο της Νάντιας Κουρτσένκο, (που συνέβη τις παραμονές του γάμου της Νάντιας) και ότι ο στίχος γράφτηκε με τη σκέψη της νεκρής νεαρής αεροσυνοδού. Μετά από αρκετό καιρό, το ποίημα της Όλγας Φόκινα τράβηξε τα βλέμματα του αρχάριου τότε συνθέτη, κιθαρίστα Βλάντιμιρ Σεμένοφ (Владимир Семенов). Έγραψε το 1973 με αυτούς τους στίχους, το τραγούδι «Καθαρό Αστέρι μου» (Звездочка моя ясная). Ειδικά για την εκτέλεση του τραγουδιού και την ηχογράφηση του δίσκου, δημιουργήθηκε ένα μουσικό συγκρότημα, το οποίο ονομάστηκε «Λουλούδια» («Цветы», αργότερα «Группа Стаса Намина»). Ο σολίστ των «Λουλουδιών», ο αείμνηστος Αλεξάντερ Λόσεφ (Александр Лосев), τραγούδησε το τραγούδι με ένα ασυνήθιστα λυρικό και γεμάτο ψυχή τραγούδι. Το τραγούδι «Звездочка моя ясная», που ανέδειξε το συγκρότημα «Цветы» στην ποπ μουσική και έκανε το σύνολο εξαιρετικά δημοφιλές στην ΕΣΣΔ, δεν χάνει τη δημοτικότητά του λόγω του εκπληκτικού λυρισμού και της ειλικρίνειας του, εξακολουθεί να ζει και σήμερα στις καρδιές τόσων ανθρώπων. Μάλλον πολλοί θυμούνται το τραγούδι «Καθαρό μου αστέρι» («Звездочка моя ясная»), αλλά λίγοι γνωρίζουν ότι αυτό το δημοφιλές τραγούδι είναι αφιερωμένο σε μια νεαρή 19χρονη κοπέλα που σκοτώθηκε από τρομοκράτες… τη νεαρή αεροσυνοδό Νάντια Κουρτσένκο, η οποία με τίμημα της ζωής της προσπάθησε να σώσει τους ανθρώπους από ένοπλους αεροπειρατές…

Επίσης το τραγούδι «Ελπίδα» (Надежда), που γράφτηκε το 1971 από κοινού από τη συνθέτρια Αλεξάνδρα Παχμούτοβα (Александра Николаевна Пахмутова) και τον ποιητή Νικολάι Ντομπρονράβοφ (Николай Николаевич Добронравов) και έγινε για πολλά χρόνια μεγάλη επιτυχία από την τραγουδίστρια Άννα Γκέρμαν (Анна Виктория Герман) είναι αφιερωμένο στη Надежда Курченко.

Την 27 Μάη 1974, έγινε η πρεμιέρα της κινηματογραφικής ταινίας «Η απόφοιτη» (Абитуриентка) του σκηνοθέτη Αλεξέι Μουσούριν (Алексей Мишурин) που γύρισε το 1973 και παρακολουθεί τα πραγματικά γεγονότα της πρώτης πετυχημένης αεροπειρατείας στη Σοβιετική Ένωση μέσα από τη ζωή της Νάντιας.

Μετά την επισκευή του, το αεροπλάνο Αντόνωφ – 24 με αριθμό CCCP-46256,  της αεροπειρατείας, πετούσε στο Ουζμπεκιστάν για μεγάλο χρονικό διάστημα με μια μεγάλη φωτογραφία της νεαρής κομσομόλας Νάντιας Κουρτσένκο στην καμπίνα επιβατών· η Νάντια χαμογελούσε από την φωτογραφία σε όλους τους επιβάτες…

Αεροπειρατεία συνέβη για πρώτη φορά στην Αεροφλότ στις 3 Ιούνη 1969, όταν τρεις τρομοκράτες προσπάθησαν να αρπάξουν ένα επιβατικό Ιλιούσιν (Ил-14) που πετούσε από το Λένινγκραντ στο Ταλίν. Εκείνη την ημέρα, οι τρομοκράτες σκότωσαν έναν μηχανικό πτήσης. Σε ολόκληρη την ιστορία της σοβιετικής και ρωσικής πολιτικής αεροπορίας, έχουν καταγραφεί περίπου εκατό απόπειρες από τις οποίες περίπου 30 επιτυχείς αεροπειρατείες επιβατικών αεροσκαφών. Κατά τη διάρκεια αυτών των επεισοδίων, περισσότεροι από 110 επιβάτες και μέλη του πληρώματος και περίπου 20 τρομοκράτες σκοτώθηκαν. Αυτό σημαίνει ότι για κάθε αεροπειρατή που σκοτώνεται, υπάρχουν κατά μέσο όρο τουλάχιστον πέντε αθώα θύματα…

Πίνακας ζωγραφικής με πορτραίτο της Νάντιας στο μουσείο« Надежда Курченко» της σχολής νέων πιλότων στο Ιζέβσκ (Ижевск)

Υπήρξαν στη Σοβιετική Ένωση πολλοί άνθρωποι – ήρωες, που έσωσαν άλλους, αλλά χάνοντας τη ζωή τους. Αυτές οι περιπτώσεις προβλήθηκαν στα μέσα ενημέρωσης ακριβώς για να θυμούνται οι άνθρωποι και τις προσλάβαμε ακριβώς ως ηρωικές πράξεις. Γι’ αυτό και τις θυμόμαστε μέχρι το τέλος της ζωής μας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, χωρίς να θυμόμαστε καν το επίθετο, θυμάστε το κατόρθωμα ενός ανθρώπου.

Αλλά από τις σημερινές δημοσιεύσεις, θα θυμάται κανείς τίποτα σε 50 χρόνια; Είναι λοιπόν απαραίτητο να μιλάμε στους απογόνους μας για τους ήρωες! Να λέγεται από στόμα σε στόμα… Εξαρτάται από τη γενιά μας αν τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, θα θυμούνται σημαντικά γεγονότα ανθρωπισμού. Αν σιωπήσουμε και η Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη του 1945 θα ξεχαστεί σύντομα!

Θεματοφύλακας ιστορικής μνήμης


 

 

Σύνταξη

Η τέχνη, η επιστήμη, η γλώσσα, ο γραπτός λόγος, η παράδοση, είναι εργαλεία του πολιτισμού, που συμβάλλουν τα μέγιστα για να διαμορφωθεί μια κοινωνία, να θεσπίσει τους κώδικες και την ηθική της, να πλάσει τους όρους δημιουργίας της κοινωνικής συνείδησης, να επεξεργαστεί την αλληλεγγύη της και να φτιάξει έναν κοινωνικό ιστό, που θα διαφυλάσσει και θα προάγει την έννοια άνθρωπος.
Αναγνώσεις:74