Για τη Μάχη της Κρήτης | του Δήμου Καραγιάννη
Είναι παγκοίνως γνωστό, αλλά και με μια ματιά διακρινόμενο, πως όλες οι ελληνικές εθνικές επέτειοι στην πατρίδα μας που έχουν οριστεί για τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, που μ΄ αυτά θέλουν να τιμάμε την ελληνική ιστορία – κυρίως με πομπώδεις τίτλους και ονομασίες – όλα έχουν τις αφετηρίες τους στο ξεκίνημα των αγώνων, έστω και με συμβατικό τρόπο και ποτέ στις επετείους της ευόδωσης των αγώνων του λαού, στις επετείους της λύτρωσης και της νίκης του λαού, στο γιορτασμό της νίκης του και της επίτευξης των στόχων του.
Και οι δυο μεγαλύτερες εθνικές επέτειοι, αυτή της λαϊκής επανάστασης του 1821 γιορτάζεται την ημερομηνία που διέταξε ο πρώτος βασιλιάς της Ελλάδας, ο Όθωνας το 1838 να γίνεται και όχι βέβαια την ημέρα της «Συνθήκης της ανεξαρτησίας». Το ίδιο γίνεται και με τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο του 1940 – 44 που δεν γιορτάζουμε την ημέρα της «ελευθερίας» αλλά την μέρα του «Έπους της Αλβανίας». Έτσι επίσημα ιστορικά, έχουμε ένα κράτος που καμιά από τις εθνικές του γιορτές δεν είναι αφιερωμένη στην Ελευθερία, στην Ανεξαρτησία ή στη Δημιουργία του.
Επομένως πως να μη συμπεραίνει κανείς (και ιδίως αν είναι ιστορικά απαίδευτος και αδιάφορος όπως ο σημερινός πρωθυπουργός) ότι ποτέ η Ελλάδα δεν έγινε ανεξάρτητο και ποτέ δεν ήταν ελεύθερο με την πραγματική σημασία των λέξεων κράτος. Αφήστε τι λένε οι «εθνάρχες» μας και οι διαχρονικώς εθνικοπυροβολημένοι!!! Οι πράξεις τους δείχνουν πόσο διαχρονικοί οσφυοκάμπτες και λαγνοδούλοι ήταν και είναι!!! Ο τελευταίος μάλιστα που ταύτισε τους ναζιστές της Μαριούπολης με τους πολιορκημένους του Μεσολογγίου μέσα στην αμερικάνικη βουλή (καλά αυτοί ήταν αμερικανάκια, αλλά και στο διεθνές ακροατήριο!) να επιδείξει τέτοια ασχετίλα και ανιστορισιά!!!
Προσωπικά πιστεύω ότι η Ιστορία δεν κάνει λάθος! Πράγματι ποτέ το ελληνικό κράτος δεν ήταν ανεξάρτητο, αλλά ιδρύθηκε κάτω από μια «συνθήκη ανεξαρτησίας» την οποία υπέγραψαν και επέβαλαν οι τέσσερις «Προστάτιδες» δυνάμεις τις οποίες κουβαλούσαμε στους ώμους μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα. Και να τι λέει ο γνωστός Μακρυγιάννηςi γι’ αυτό: «Και λευτερωθήκαμεν από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους κακορίζικους, όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης». Μα εμείς βαφτίσαμε την «ακαθαρσία» της Ευρώπης πολιτισμό, και αποδεχτήκαμε την τεχνολογία τους ως πρόοδο, και διαγράψαμε τις ελληνικές αξίες του ΑΝΘΡΩΠΟΥ, μετασχηματίζοντάς τες όλες σε «συμφέρον», και «ανταγωνισμό», και «κέρδος»!
Και γίναμε χειρότεροι κι απ’ τους κείνους τους ίδιους που, ενώ κι οι ίδιοι σιχαίνονται τους εαυτούς τους και τις ζωές τους, επιχαίρουν και περηφανεύονται γιατί τους ξεπεράσαμε σε αθλιότητα, απανθρωπιά και «κακοριζικιά». Και φυσικά μας μέμφονται και μας διασύρουν με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία – που δεν φειδόμαστε να τους δίνουμε κι εμείς –, κουνώντας πάντα το βρώμικο δάχτυλό τους, υποδεικνύοντάς μας καθαριότητα! Κι έχει απόλυτο δίκιο. Αλήθεια σε τι να υπερηφανευτεί και τι να γιορτάσει ένας λαός που του κλέψανε τον αγώνα, ποδοπάτησαν το αίμα του για να τον ξεπουλήσουν στους νέους αφέντες; Τι να γιορτάσει μ’ αυτούς που τον κατέστησαν και πάλι δούλο σε τέσσερις «ανθρώπους κακορίζικους»;
Και πέρασαν χρόνοι πολλοί. Δεκαετίες επί δεκαετιών με κινήματα, με στάσεις, με εξεγέρσεις, με εμφύλιους, με ταραχές, με πραξικοπήματα, με δικτατορίες, με πουλημένους άθλιους «εθνοσωτήρες», με στυγνούς πλην πολιτισμένους και προικισμένους με την «αστική τους αβρότητα» αποικιοκράτες, οι οποίοι συνέχιζαν και συνεχίζουν να πίνουν το αίμα του λαού μέχρι και σήμερα με έκδηλη την ικανοποίηση των σφαγέων του. Στην πορεία του λαού μας μας φόρτωσαν και τη μικρασιατική εκστρατεία με την εξευτελιστική καταστροφή και ταπείνωση που ακολούθησε.
Το μικρασιατικό εγχείρημα ήταν μια τρίχρονη τραγωδία, που την σταμάτησαν και πάλι με μια συνθήκη, η οποία κόστισε τον αφανισμό 2.500.000 Ελλήνων, οριστικοποίησε τη συρρίκνωση ενός ακμαίου ελληνισμού από τη μικρασιατική περιοχή ως τις περιοχές του Ευξείνου, την εκκένωση των περιοχών του Πόντου, της Βαλκανικής, των περιοχών του Καυκάσου και την παράκληση των «Ελλήνων» ταγών (κι αυτοί μεγάλοι άνδρες και εθνοσωτήρες!!!») να τους υποδείξουν οι Άγγλοι και οι τυχόντες «δυνατοί» πάντα σύμμαχοι, ποιους να κάνουν κυβερνήτες της χώρας για να γλιτώσουν τα κεφαλάκια τους και τις θεσούλες τους.
Πάει κι αυτό, αν και χρειάστηκαν πολλές δεκαετίες για να «λησμονηθεί» το κακό. Η σφαγή, ο όλεθρος κι ο θρήνος για αρμαθιές χρόνων κυριαρχούσαν στον ανεπίσημο ελληνικό ιστορικό ορίζοντα, διχάζοντας και τραυματίζοντας βαριά την εθνική συνείδηση του λαού! Όχι πως δεν λειτούργησε κι εδώ η «αναβλητική λήθη» σχεδόν αμέσως, αφού στα ίδια καθάρματα «ανάθεσε» και πάλι απηυδησμένος ο «απειρομνήμων» (= ο μη αποκτών πείραν από τη μνήμη του) λαός τις τύχες του. Το οθωμανικό σύνδρομο, «σφάξε με αγά ν’ αγιάσω» καθιερώθηκε ως εθνική μας «περηφάνια» και στάση κι έχει επικαθήσει σαν την κατσιφάρα στ’ αόρι επί του τραχήλου, που ως γνωστόν, «ζυγόν δεν υποφέρει»!!!
Ακολούθησε ο μεγάλος πόλεμος. Ριχτήκανε τα κοράκια του ντόπιου και του ξένου φασισμού και ναζισμού, να σπαράξουν ένα μικρό λαό, που τόλμησε να σηκώσει κεφάλι μόλις του δόθηκε η ευκαιρία, παρά το γεγονός ότι βρίσκονταν κάτω απ’ τη μπότα ενός πυγμαίου δικτάτορα και του συστήματός του, που δεν του επέτρεπε ν’ ανασαίνει. Ο πόλεμος ξέσπασε πάνω στα βουνά της Ηπείρου, όπου εκδηλώθηκε εκεί ανεμπόδιστο από το καθεστώς, το μίσος σύγκορμου του λαού εναντίον του φασισμού. Κι αυτό το μίσος τον κατατρόπωσε. Διέλυσε τις φασιστικές ορδές και η θάλασσα με ανοιχτή την αφιλόξενη αγκαλιά της περίμενε να υποδεχτεί τους μελανοχίτωνες του Μουσολίνι.
Σ΄ αυτήν την κρίσιμη στιγμή βρήκε την ευκαιρία ο σύμμαχος του εγκληματία Μουσολίνι, που έψαχνε δρόμο να φύγει ή να κρυφτεί, ο Χίτλερ και κατέφτασε σωτήρας. Σ΄ αυτή τη δεύτερη λαίλαπα λαός και στρατός προδόθηκαν. Η εσωτερικές εφεδρείες των ναζί, οι «πεμπτοφαλαγγίτες» (στρατηγοί, πολιτικοί, ιερωμένοι) του, κατόρθωσαν αυτή τη φορά να παραδώσουν λαό και στρατό στα ναζιστικά νύχια. Τα κάστρα, λένε, κυριεύονται από τα μέσα. Έτσι κι εδώ. Οι ντόπιοι ομοϊδεάτες και συνεργάτες του φασίστα Μουσολίνι και του ναζιστή Χίτλερ, ανάλαβαν δράση μόλις αντιλήφθηκαν πως οι εντολές, που είχαν για μια τυπική αντίσταση στις στρατιές των ναζιστών παραβιαζόταν από τον λυσσαλέο αγώνα του λαού και στρατού.
Οι υπεύθυνοι «πατριώτες» και ηγέτες του έθνους στρατιωτικοί, πολιτικοί, πολιτικάντηδες και το παπαδαριό, έτρεξαν να προλάβουν, να συνομολογήσουν την παράδοση άνευ όρων (για το καλό της πατρίδος, αυτοί που ποτέ δεν έχουν πατρίδα!!!). Με δήθεν σκληρές διαπραγματεύσεις, μη και τους προλάβουν και τους πάρουν το λουφέ οι άλλοι, οι αντίζηλοι, οι αστοί πολιτικοί και καταλάβουν τις θέσεις στις οποίες θα τοποθετούσαν τον πιο γρήγορο εθελόδουλο και πιο πρόθυμο υποτακτικό οι εισβολείς κατακτητές.
Κι αυτό που έγινε τότε ήταν περίπου το ίδιο με αυτό που έγινε και στην κρίση των μνημονίων. Πατείς με πατώ σε οι λεφτάδες και οι αρχόντοι, οι εφοπλιστάδες κι οι βιομήχανοι, οι βασιλιάδες και οι αστοί πολιτικοί άρπαξαν ό,τι προλάβαιναν απ’ τα κλεμμένα τους και όπου φύγει – φύγει. Άλλο βρήκαν την ευκαιρία κι άρπαξαν ό,τι έμεινε αφύλαχτο, και το φύλαξαν για δικό τους, άλλοι «ανεμάζωξαν» τα πλούτη, τα μπαούλα τους με τα ασημικά, τα χρυσαφικά τους, τα προικιά των κορασίδων τους, τα σκυλάκια, τις υπηρέτριες και τις ερωμένες τους, άλλοι βούτηξαν το χρηματοκιβώτιο της χώρας με το χρυσάφι (πάνω από 650.000 ουγκιές – μ’ αυτό πληρώθηκαν οι εγγλέζοι για να ξαναφέρουν τον βασιλιά στην Ελλάδα), άλλοι βούτηξαν όποια προικιά της χώρας που οικειοποιήθηκαν και δρόμο για την ασφάλεια του σαρκίου τους κι άλλοι τέλος τα κρύψανε σε κρυψώνες για να τα ξεθάψουν, όταν κι οι ίδιοι θα ξέθαβαν τα σαρκία τους απ’ τις κρύπτες του φόβου και της δειλίας τους.
Όπως κάνανε πάντα έτσι και τώρα. Πιάσανε τα «διάπαντα» του κόσμου για να σώσουν την πατρίδα, όλοι αυτοί που κατακρεουργούσαν το σώμα της πατρίδας όλα τα χρόνια που την «έσωζαν»! Σάματις η πατρίδα τους είχεν ανάγκη!!! Όσο πιο μακριά απ’ τον πόλεμο τόσο πιο μεγάλη ασφάλεια θα είχε η πατρίδα, αφού μόλις τέλειωνε και πάλι θα ήταν έτοιμοι και υγιείς άρτιοι και ορεξάτοι να πέσουν πάνω στο σώμα της να συνεχίσουν να το ξεκοκκαλίζουν ανελέητα. Κι αυτό ετοίμαζαν οι ριψάσπιδες από την πρώτη στιγμή που δραπέτευσαν από τα πάτρια χώματα. Χειραγκαλιά με τους χρόνια δημίους του λαού μας, τους Εγγλέζους, τους Γάλλους και τους νέους κλέφτες και βιαστές του κόσμου, τους Αμερικανούς, πάνω στο αίμα των λαών σφυρηλατούσαν εκείνοι τη διαιώνιση της …δικής τους κατοχής!
Σαν παραδόθηκε η Ελλάδα, ήρθε και η σειρά της Κρήτης. Η «σύμμαχος», το στήριγμα του δικτάτορα Μεταξά, η Αγγλία, δηλαδή ο σιχαμερός φασίστας Τσόρτσιλ είχεν υποσχεθεί – δεσμευτεί, πως θα υπερασπιζόταν την Κρήτη «μέχρι τελευταίου ανδρός»! Είχε στείλει μάλιστα και απανωτά τηλεγραφήματα στο «άσπονδο φιλαράκι» του εγγυώμενος. Είχε στείλει μάλιστα και ορδές πρακτόρωνii μερικά χρόνια πριν ξεσπάσει ο πόλεμος (Πετλέμπουρι, κ.τ.λ.) για να εξαγοράσουν «κρητικάρχοντες», πολιτικούς και «καπετανάτα» και να τους εντάξουν στην Intelligence Service! Στην πιο ισχυρή, αλλά και βρωμερή και ύπουλη προπαγανδιστική και κατασκοπευτική εταιρεία της εποχής. Από τον Σεπτέμβρη του 1940 κουβαλούσε η Αγγλία πλοία και στρατό στην Σούδα, κονσέρβες και σοκολάτες και κόσμο από κάθε αποικία της για να …διασκεδάζει τις εντυπώσεις του λαού, όπως νόμιζε και να τον πείσει πως είχεν ανοιχτή την αγκαλιά της για να τον προστατέψει. Αλλά Εγγλέζος πολιτικός και έντιμος που ακούστηκε; Και δη λόρδος, πολιτικός και έντιμος!
Έτσι και αυτό έκανε πάντα η γηραιά Αλβιών. Από την εποχή του μεγάλου Πιτ που διαμόρφωσε το «ιμπεριαλιστικό»iii πολιτικό δόγμα της χώρας! Επιστράτευε ιθαγενείς, Αυστραλούς, Ουαλούς, Ινδούς, Νεοζηλανδούς και κάθε ράτσας και απόχρωσης υποτακτικούς από τις αποικίες της για να τους στέλνει να πολεμούν και να εξασφαλίζουν την δουλεία των άλλως στους δικούς τους αφέντες! Με το αίμα των υποτελών της δημιουργούσε σκλάβους και υποτελείς, αποικίες και … αυτοκρατορίες!
Άρχισαν οι στρατηγοί που έστελνε (εφτά στρατηγούς άλλαξε η … έμπειρη, η συστηματική, η σοβαρή, η μελετημένη, η προετοιμασμένη, η συνεπής, η υπεύθυνη, η αποφασιστική και αξιόμαχη Αγγλία από τον Νοέμβρη μέχρι το Μάη στη Συμμαχική δύναμη), να μελετούν την κατάσταση στο νησί και μόλις ο καθένας έμπαινε στο πνεύμα του ρόλου του και θα έπρεπε να πάρει αποφάσεις συγκεκριμένες και μέτρα, τον έσερνε πίσω και τον αντικαθιστούσε το Συμμαχικό Στρατηγείο, δηλαδή η Αγγλία! Αποφάσιζε δήθεν να στήνει τους στρατούς της, χωρίς επαρκή οπλισμό, χωρίς αντιαεροπορική άμυνα, χωρίς στρατηγική και σχεδιασμό, αλλά με τακτική την ώρα στο τσάι, στις κοσμικές εκδηλώσεις, στις επίσημες παρουσιάσεις και στην κολακεία των επιδείξεων! Και φυσικά στις …διαβεβαιώσεις, που τίποτε δεν κοστίζουν!!!
«Αν είχαμε φροντίσει να φέρουμε μαζί μας περισσότερες σφαίρες από σοκολάτες» θα γράψει αργότερα ένας Ουαλός χαμηλόβαθμος στρατιωτικός, «το νησί δεν θα παραδινόταν τόσο εύκολα!». Στις δεκαήμερες μάχες που ακολούθησαν αποδείχτηκαν περίτρανα αληθινά τα λόγια του Ουαλού στρατιωτικού. Αν κανείς παρατηρήσει το γενικό πλάνο των επιχειρήσεων (μεγάλη εικόνα), εύκολα θα διαπιστώσει την απροθυμία και την παιγνιώδη διάθεση με την οποία η ηγεσία της «Βρετανικής Στρατιωτικής αποστολής». Μέχρι τον Απρίλη, ένα μήνα δηλαδή πριν από την γερμανική επίθεση δεν είχαν εκπονηθεί οριστικά σχέδια άμυνας της νήσου, ούτε είχαν προχωρήσει οι προπαρασκευές για την αντιμετώπιση της εχθρικής απειλής.
Όπως κι αν έχει το πράγμα όμως, τώρα που κατακάθεται ο κουρνιαχτός της μάχης κι αρχίζουν ν’ αποκαλύπτονται οι ρόλοι τόσο των «ξένων – συμμάχων» όσο και των ντόπιων καπετάνιων και καπεταναραίων, όσο αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν τα πρόσωπα και οι ρόλοι των «πρωταγωνιστών» όχι τόσο της μάχης, όσο της συνέχειας στην Αντίσταση και στην μεταπελευθερωτική υποδούλωση της χώρας, όσο ο φόβος από την μεταπολεμική τρομοκρατία και το εμφυλιοπολεμικό μίσος των δοσιλόγων και των προδοτών που δεν τους επέτρεψε ο λαός να σφετεριστούν και καρπωθούν απολύτως την εμφυλιοπολεμική τους νίκη και όσο αρχίζουν να αποδίδονται «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» και να εξαργυρώνονται έστω και καθυστερημένα τα «τριάντα αργύρια», τώρα ίσως κάποιοι θ’ αρχίσουν να αποκαλύπτουν το βρώμικο ρόλο αυτών που κίνησαν τα νήματα του μεγαλύτερου και καταστροφικότερου πολέμου που γνώρισε ο κόσμος μας. Το «πείραμα της Ουκρανίας» στις μέρες μας είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό για το τι έγινε και στην προηγούμενη του πολέμου δεκαετία από τοις φιλοπόλεμες δυνάμεις στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού τους ανταγωνισμού.
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα για μένα η μάχη της Κρήτης δεν αποτελεί σημείο υπερηφάνειας και καυχήματος! Δεν απαξιώνω μ’ αυτό τον αγώνα και τη γενναιότητα του κρητικού λαού, την αυτοθυσία και την αγάπη του προς την πατρίδα και την ελευθερίας, που εξ’ άλλου ήταν ο τόπος που λιγότερο από κάθε άλλον ελλαδικό τόπο την γεύτηκε μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Τιμώ και δοξάζω τους αγωνιστές και τα θύματα, αλλά βλέπω και πόσο εύκολα οι επιτήδιοι πατούν πάνω στα αγαθά και τίμια αισθήματα του λαού για να τον εξαπατήσουν, να τον εκμεταλλευτούν και να το προδώσουν την κατάλληλη στιγμή! Τη στιγμή που τους βολεύει.
Και βλέπω ακόμα πόσο ευκολόπιστος και πόσο «αφελής» είναι αυτός ο λαός που είναι ικανός μόνο μέσα από μια φήμη ή ένα καλοδουλεμένο ψέμα μπορεί να γυρίσει τα ίδια του τα δάχτυλα και να βγάλει τα μάτια του!
Κλείνω με την φράση του στρατηγού Άρτσιμπαλντ Γουέιβελ (αρχιστράτηγου της Μ. Ανατολής) προς τον στρατηγό Φράιμπεργκ όταν τον εγκαθιστούσε στο στρατηγείο της Κρήτης κατά τα μέσα του Απρίλη του 1941: «Σου επιτρέπω να δεις την εισβολή των Γερμανών όχι ως την πρόκληση για έναν αμφίρροπο αγώνα αλλά ως την προϋπόθεση και την αφορμή για την έναρξη της εκκένωσης του νησιού».
Τα συμπεράσματα δικά σας…
.
Σημειώσεις:
iΟ Ιωάννης Μακρυγιάννης (Ιωάννης Τριανταφύλλου του Δημητρίου και της Βασιλικής, γεννημένος στο Κροκύλειο Φωκίδας, το 1797 – 1968), στρατηγός στην επανάσταση του 1821 μπορεί να ήταν έμπορος, συμφεροντολόγος, ρατσιστής, κλέφτης, ύπουλος, ατομιστής, πολιτικάντης και πολλά άλλα, αλλά ήταν και πατριώτης, και παλικάρι, και γενναίος, και πολεμιστής, και σε πολλά σημεία στα «Απομνημονεύματά του» είναι ειλικρινής και φιλαλήθης.
iiΒέβαια ακριβώς το ίδιο είχαν κάνει και οι Γερμανοί, οι Ιταλοί, οι Αμερικανοί και οι Γάλλοι και γενικά η Ελλάδα και η Κρήτη είχαν γίνει ξέφραγο αμπέλι για τις κατασκοπείες των χωρών (που θα ξαφνιάζονταν!!!) όταν τους χρειάζονταν! Ιδιαίτερα οι Εγγλέζοι είχαν οργώσει τις πόλεις και την ύπαιθρο σημειώνοντας σε χάρτες κάθε λεπτομέρεια του εδάφους, κάθε ιδιαιτερότητα, κάθε κορφή και λόφο. Τι ίδιο είχαν κάνει και οι Γερμανοί κατάσκοποι σημειώνοντας πάνω σε λεπτομερείς χάρτες κάθε σημείο που θεωρούσαν ότι θα ήταν παντοιοτρόπως χρήσιμο στα μελλοντικά τους σχέδια.
iiiΠριν από τον Πιτ (1708 – 1778) οι βασιλιάδες και πρωθυπουργοί δεν ασχολούνταν και δεν αναμειγνυόταν στις υποθέσεις, διαφορές και πολέμους της Ευρώπης. Κοίταζαν τα του «οίκου» τους και η μόνη τους ανάμειξη ήταν στην προστασία του Ανόβερου (γερμανικού πριγκιπάτου) από το οποίο κατάγονταν η βρετανική δυναστεία των Ανόβέρο, μετά την καθαίρεση του βασιλιά Ιάκωβου Β της δυναστείας των Στιούαρτ από την «ένδοξη επανάσταση» του 1688. Ο Πιτ είναι αυτός που μετέτρεψε τους φιλειρηνικούς Άγγλους σε σαρκοβόρους αποικιοκράτες και παγκόσμιους ληστές και εκμεταλλευτές.
Δήμος Καραγιάννης
. 
