Η παραμυθού Λιλή Γάτη μας λέει ότι «δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των άνισων!»
Η Λιλή Γάτη αγαπάει τα μικρά ταξίδια σε μουτζουρωμένα χαρτιά και γράφει… Από τη μια για να βλέπει παιδικά μάτια να ταξιδεύουν σε παράξενα, μαγικά μέρη κι απ’ την άλλη για να ταξιδέψει εκείνη στον κόσμο των «μεγάλων». Κι επειδή νιώθει πώς η τέχνη είναι ανάγκη, παίρνει αγκαζέ το μολύβι της και τη βαλίτσα της και βγαίνει βόλτα… Για να μουτζουρώσει ένα χαρτί ακόμα και να ζήσει μια καινούργια περιπέτεια…
Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, από την οποία τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο στον πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό της, για τη νουβέλα «Εξ αίματος», και με το Δεύτερο Βραβείο, για το παραμύθι «Η βελόνα». Έχει διακριθεί με το Ειδικό Βραβείο «Γιώργης Χαλατσάς», στον πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό «Στέλιος Ξεφλούδας», με το διήγημα «Αθανασία».
Διδάσκει δημιουργική γραφή σε παιδιά κι αυτά της διδάσκουν φαντασία. Αυτός ο υπέροχος συνδυασμός γεννάει και βιβλία όπως το βιβλίο-CD «Παιδιά από αστέρια» που έγραψε με τα παιδιά του Ειδικού Νηπιαγωγείου Τυφλών, του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Τυφλοκωφών, του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Τυφλών Καλλιθέας και του Προνηπιακού τμήματος ΚΕΑΤ, στο audio book αφηγήθηκε το παραμύθι ο Γιάννης Μποσταντζόγλου και ο Χρήστος Μπαλτάς και το τραγούδι του βιβλίου ερμήνευσε η Νατάσσα Μποφίλιου σε μουσική του Αναστάσιου Σορώτου [Εκδόσεις Εντύποις, 2019]. «Το κορίτσι με τα μπαλόνια» των παιδιών του Ειδικού Νηπιαγωγείου Κωφών και Βαρηκόων Αργυρούπολης και του 1ου Νηπιαγωγείου Ελληνικού, [Εκδόσεις Εντύποις, 2018], που κυκλοφορεί σε δυο γλώσσες (ελληνική γραπτή κι ελληνική νοηματική γλώσσα) και το «Παίζουμε παραμύθια;» των παιδιών του 23ου Δημοτικού Σχολείου Νίκαιας, [Εκδόσεις Εντύποις, 2016].
Το 2016 έφτιαξε «το Θεατράκι της ΒαΛΙΛΗτσας», ένα κουκλοθέατρο που χωράει σε μια βαλίτσα, κι από τότε ταξιδεύει σ’ όλη την Ελλάδα παίζοντας τα παραμύθια της, μερικά από τα οποία μας εκμυστηρεύεται για τα παιδιά, αλλά έχει να πει και ορισμένα πράγματα για τους μεγάλους.
Άς την υποδεχτούμε!
Λιλή μου σε καλωσορίζω στο διαδικτυακό πολιτιστικό περιοδικό «Σβούρα» του πολιτισμού. Χρόνια τώρα με την «ΒαΛΙΛΗτσα» γυρνάς από σχολείο και σχολείο και φτιάχνεις παραμύθια… Τι σου έχει μείνει από αυτήν τη δημιουργική πορεία;
Καλώς σας βρήκα κι ευχαριστώ για την υπέροχη φιλοξενία! Εδώ και χρόνια έχω φτιάξει τη «ΒαΛΙΛΗτσα» μου, το δικό μου μικρό θεατράκι που χωράει σε μια βαλίτσα και πάω όπου υπάρχουν παιδιά, για να μοιραστώ τις ιστορίες μου, να ακούσω τις δικές τους και μαζί να φτιάξουμε καινούργιες. Φεύγω με τη βαλίτσα μου βαριά κι ασήκωτη και γυρίζω με τη βαλίτσα μου ελαφριά σαν φτερό. Όχι γιατί άφησα τις ιστορίες μου στα παιδιά και ξεφορτώθηκα το βάρος, αλλά γιατί τη γέμισα με τις δικές τους· με ανεμελιά, και χαμόγελα, και φαντασία μαγική και αγκαλιές! Κάθε φορά μοναδική εμπειρία, κάθε φορά πιο πλούσια σε γνώση και συναισθήματα. Τα παιδιά τα ξέρουν όλα.
Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να σκαρφίζεσαι τις πρώτες σου ιστορίες; Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να γράψεις για παιδιά;
Όλοι οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να πουν μια ιστορία. Κάποιοι έχουν λίγο πιο άτακτο μυαλό και θέλουν να επινοούν τις ιστορίες που λένε. Γράφω από τότε που έμαθα να πιάνω το μολύβι. Ήμουν από τους τυχερούς που έζησαν τα πρωτοσχολικά τους χρόνια με λερωμένα γόνατα, με πεταλούδες μπλεγμένες στα μαλλιά μου, με πουλιά που κελαηδούσαν το ξεκίνημα της μέρας. Μεγάλωσα σε χωριό, μεγάλωσα με τη μυρωδιά της βροχής. Όλα αυτά ήταν οι πρώτες μου ιστορίες.
Κι ύστερα, ήθελα να βλέπω παιδικά ματιά να ταξιδεύουν σε κόσμους μαγικούς. Και μέσα από αυτά τα ταξίδια είδα παιδιά να θέλουν να κάνουν τον κόσμο μαγικό.
Κι έτσι συσπειρώθηκα με τα παιδιά που θέλουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, να τον ψηλώσουν στο μπόι των ονείρων τους. Κάθε λέξη έχει στόχο έναν κόσμο πιο όμορφο.
Θυμάσαι πιο είναι το βιβλίο που διάβασες και σε συγκλόνισε;
Έχω διαβάσει πολλά συγκλονιστικά βιβλία. Όμως, το «Πώς δενότανε το ατσάλι», του Οστρόφσκι, είναι το βιβλίο που την πρώτη φορά που το διάβασα με έκανε να δω τη ζωή από άλλη οπτική γωνία και τη δεύτερη να ταυτιστώ απόλυτα με όσα λέει ο συγγραφέας: «Το πιο ακριβό στον άνθρωπο είναι η ζωή. Αυτή του δίνεται μια φορά και πρέπει να τη ζήσει κανείς έτσι που να μην τον βασανίζει ο πόνος για τα χρόνια που τα ‘ζησε άσκοπα, για να μην τον καίει η ντροπή για το πρόστυχο και το τιποτένιο παρελθόν και να μπορέσει πεθαίνοντας να πει: Όλη μου τη ζωή, όλες μου τις δυνάμεις τις έδωσα στο πιο ωραίο ιδανικό του κόσμου – στον αγώνα για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας».
Πιστεύεις ότι μπορεί ένας/ μία συγγραφέας στην σύγχρονη Ελλάδα, να ζήσει από τα έργα του και μόνο; Θα μπορούσες να κάνεις κάποια άλλη «δουλειά»;
Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα πως, στη σύγχρονη Ελλάδα, ο λογοτέχνης δεν μπορεί να ζήσει αποκλειστικά από το έργο του, παρότι η συγγραφή είναι εργασία. «Το επάγγελμα του συγγραφέα βιβλίων κάνει τις ιπποδρομίες να φαίνονται σαν μια σοβαρή και σταθερή ασχολία» έλεγε ο Στάινμπεκ.
Εγώ, φυσικά, δεν αποτελώ εξαίρεση. Αυτό που με χαροποιεί είναι πως, προς το παρόν, ζω από τον ευρύτερο χώρο του βιβλίου, μιας και είμαι επαγγελματίας επιμελητής κειμένων και εκδόσεων και μεταφραστής, διδάσκω δημιουργική γραφή, ενώ ταυτόχρονα οργανώνω και συμμετέχω σε εκθέσεις βιβλίων. Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης, δηλαδή! Εύχομαι στο μέλλον να μπορώ να ασχοληθώ πιο επαγγελματικά και με την εικονογράφηση και τη χειροτεχνία και να ολοκληρώσω τις σπουδές μου στην ψυχολογία.
Τα «παιδιά από αστέρια» είναι νομίζω μια ξεχωριστή στιγμή, στη δημιουργική σου πορεία. Πες μας λίγα λόγια για το πώς προέκυψε το βιβλίο αλλά και το ομότιτλο τραγούδι.
Όλα τα βιβλία που έχω γράψει με τα παιδιά τα αγαπώ. «Παιδιά από αστέρια» με τα σχολεία τυφλών, «Το κορίτσι με τα μπαλόνια» με τα παιδιά του Νηπιαγωγείου Κωφών και Βαρηκόων Αργυρούπολης και του 1ου Νηπιαγωγείου Ελληνικού, «Παίζουμε παραμύθια;» με τα παιδιά του 23ου Δημοτικού Σχολείου Νίκαιας.
Τα «παιδιά από αστέρια» γεννήθηκαν μετά από πρόταση της, εμπνευσμένης και αεικίνητης εκπαιδευτικού, Προϊσταμένης του Ειδικού Νηπιαγωγείου Τυφλών, Αφροδίτης Μπεκιάρη, να συμβάλω στο πρόγραμμα φιλαναγνωσίας του σχολείου της, του προνηπιακού τμήματος ΚΕΑΤ, του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Τυφλοκωφών και του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Τυφλών Καλλιθέας. Η πρώτη γνωριμία με τα παιδιά ήταν συγκλονιστική, και, αμέσως, αρχίσαμε να λέμε σκέψεις, συναισθήματα και στόχους. Οι συναντήσεις μας ήταν βουτιά στις καρδιές μας και, τελικά, πριν το καταλάβουμε είχαμε το πρώτο κείμενο. Τα παιδιά με προβλήματα όρασης, αγαπούν τη μουσική, οπότε το τραγούδι ήταν φυσικό επακόλουθο. Πρώτα πρότειναν και ψήφισαν τη Νατάσσα Μποφίλιου για την ερμηνεία κι έπειτα διάλεξαν όνομα για το βιβλίο.
Και τότε άρχισε ο μαραθώνιος, μιας και εκτός από καλή διάθεση δεν είχαμε κανένα άλλο οικονομικό μέσο.
Οι εκδόσεις «Εντύποις» μας έδωσαν το πρώτο πράσινο φως. Η νηπιαγωγός τους Μάρω Μίσσιου ανέλαβε την εκπληκτική εικονογράφηση και η Αφροδίτη Μπεκιάρη, εκτός από τον συντονισμό, τον πρόλογο και το οπισθόφυλλο. Σε μουσική του Αναστάσιου Σωρότου και στίχους δικούς μου, η αγαπημένη μας Νατάσσα Μποφίλιου ερμήνευσε το τραγούδι μας. Ο Γιάννης Μποσταντζόγλου και ο Χρήστος Μπαλτάς μάς χάρισαν τις μαγικές φωνές τους στο audio book. Αλλά δεν θα γινόμασταν ποτέ αυτό που ονειρευτήκαμε αν δεν βρισκόταν στον δρόμο μας ο Μιχάλης Σκαράκης και ο Γιώργος Καλύβας, που έκαναν με όλη τους την ψυχή την ηχοληψία και την παραγωγή, στο studio133, o Άγγελος Βαφειάδης που έγραψε τα πλήκτρα και το τσέλο, ο Νάσος Νομικός που έκανε το mastering, κι άλλοι πολλοί φίλοι και γνωστοί που ο ένας έδινε το χέρι στον άλλο.
Όλοι οι συμμετέχοντες πρόσφεραν στο πλαίσιο της αλληλεγγύης, όλα τα έσοδα από τα πνευματικά μας δικαιώματα επιστρέφουν στο σχολείο.
Μπορεί να συμβαδίσει η σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία και ιδιαίτερα η σύγχρονη παιδική λογοτεχνία με το εκπαιδευτικό σύστημα που έχουμε σήμερα;
Η σύγχρονη ελληνική παιδική λογοτεχνία καλείται σήμερα να καλύψει τις ατέλειωτες τρύπες του εκπαιδευτικού συστήματος που ούτε σύγχρονο είναι, ούτε ενιαίο, ούτε δωρεάν.
Υπάρχουν σήμερα εξαιρετικοί σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς, εξαιρετικά λογοτεχνικά έργα που καταπιάνονται με σοβαρά σύγχρονα κοινωνικά θέματα (πόλεμος, απώλεια, αποδοχή, διαφορετικότητα κλπ), και άλλα που δεξιοτεχνικά προφέρουν λογοτεχνική απόλαυση (ταξιδιωτικά, περιπέτειες, αστυνομικά κλπ), όπως υπάρχουν και βιβλία που προσπαθούν να μάθουν στα παιδιά αυτά που το σχολείο, από τον παιδικό σταθμό ακόμα, δεν μπορεί και δεν θέλει. Εκπαιδευτικά βιβλία για παιδιά, για να καλυφθούν τα κενά.
Το επίπεδο της φιλαναγνωσίας του κάθε σχολείου έγκειται στο πάθος, και μόνο, κάποιων εμπνευσμένων εκπαιδευτικών για το βιβλίο. Κι έτσι έχουμε σχολικές βιβλιοθήκες στις αίθουσες που προορίζονταν για αποθήκες, χωρίς βιβλία ή γεμισμένες από δωρεές ιδιωτών. Είμαστε η τελευταία χώρα στην Ευρώπη σε συστηματικό διάβασμα. Κι αυτό είναι γέννημα του εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά αντικατοπτρίζει και το βιωτικό μας επίπεδο. Ένας γονιός των 500 ευρώ πώς να πληρώσει τις ανάγκες του παιδιού στο σχολείο, τις εξωσχολικές δραστηριότητες, τις ανάγκες για επιβίωση και ταυτόχρονα τα βιβλία;
Έχεις δουλέψει με ανθρώπους με αναπηρία. Πιστεύεις ότι η κοινωνία μας, τους αντιμετωπίζει ισότιμα και τους προσφέρει όλα όσα δικαιούνται;
Στο βιβλίο μας λέμε: «Μπορώ να γίνω νεράιδα, ποιητής κι αστροναύτης, φτάνει δίπλα μου να ’ρθεις». Η κοινωνία κάνει βήματα, όσον αφορά στην αποδοχή της διαφορετικότητας. Έχουμε, βέβαια πολύ δρόμο μπροστά μας. Η πολιτεία, όμως, δεν αντιμετωπίζει ισότιμα τους ανθρώπους με αναπηρία και φυσικά δεν τους προσφέρει όσα δικαιούνται. Φτιάξαμε τα «παιδιά από αστέρια» για να μπορεί το σχολείο με μεγαλύτερη ευχέρεια να αγοράζει χαρτί για braille και απτικά βιβλία. Αλήθεια, τα παιδιά με προβλήματα όρασης δεν έχουν δικαίωμα στο βιβλίο; Μήπως, όμως έχουν δικαίωμα στην παιδική χαρά; Πόσο προσβάσιμες είναι για παιδιά με αναπηρίες; Ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Και το βάζεις πολύ στοχευμένα στην ερώτηση. Μιλάμε για ισοτιμία. Όχι για ισότητα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των άνισων.
Παλεύουμε για να φτάσει η μέρα που οι καλλιτέχνες και οι εκπαιδευτικοί δεν θα χρειάζεται να ενώνουν τις δυνάμεις τους για τα αυτονόητα.
Αγαπάς πολύ το βιβλίο και τη συγγραφή, ενώ παράλληλα διδάσκεις δημιουργική γραφή. Πιστεύεις ότι πρέπει να έχει τα επίκτητα «εφόδια» ένας εκκολαπτόμενος συγγραφέας και ποιος είναι τελικά ο ρόλος του «ταλέντου»;
Αν είχαμε τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε όλα τα ταλέντα που διαθέτουμε νομίζω πως θα εκπλησσόμασταν. Κι επειδή διδάσκω δημιουργική γραφή και σε παιδιά (μη τυπική εκπαίδευση) θα σου πως πως καμία συσχέτιση δεν προκύπτει ανάμεσα στην ικανότητα των παιδιών σε κάποιο είδος τέχνης ή έκφρασης και στις άλλες πνευματικές τους ικανότητες. Η εξέλιξη είναι θέμα τριβής.
Η λογοτεχνία είναι τέχνη και ως τέχνη έχει τεχνικές που διδάσκονται. Προτείνω πάντα στις ομάδες μου να μαθαίνουμε τους κανόνες μόνο και μόνο για να τους διαλύουμε. Πώς αλλιώς; Από εκεί και πέρα υπάρχει η μελέτη. Για να γράψεις πρέπει να διαβάσεις. «Διαβάστε χίλια βιβλία και οι λέξεις σας θα κυλήσουν σαν ποτάμι» έλεγε η Γουλφ.
Προσωπικά, δηλώνω αθεράπευτη αναγνώστρια, που πρέπει, όμως, οπωσδήποτε να γράψει έστω μια λέξη την ημέρα.
Υπό έκδοση έχεις το παραμύθι ενηλίκων «Μάνα μου» και την πρώτη σου ποιητική συλλογή «Θ. -μικρά ερωτ[ημα]ικά-». Κάνεις μια στροφή, ανοίγεις έναν νέο κύκλο απευθυνόμενη σε μεγαλύτερες ηλικίες, ή απλώς μια παρένθεση;
Ποτέ δεν έγραφα μόνο για παιδιά. Φυσικά, αγαπώ πιο πολύ να γράφω για παιδιά. Κυκλοφορούν ήδη το «Εξ αίματος», νουβέλα ενηλίκων, το «Μικρές ιστορίες για μεγάλους», διηγήματα για ανθρώπους που έχουν διαγνωστεί με άνοια, και ο συλλογικός τόμος «Έγκλημα στο χωριό». Η αλήθεια είναι πως από τη στιγμή που διαγνώστηκε η μανούλα μου με καρκίνο, ό,τι έγραψα για παιδιά αφορά στη διαδικασία της μάχης για τη ζωή, το πένθος και την απώλεια, για τους τρόπους διαχείρισης και αποδοχής, με θετική ματιά και φωτεινές λέξεις. Μετά τον θάνατο της μανούλας μου η ανάγκη για πιο σκοτεινό γράψιμο κυριάρχησε, όπως και η ανάγκη για σκίτσο. Το «Μάνα μου», το οποίο θα κυκλοφορήσει ταυτόχρονα και στα αγγλικά, είναι ένα παραμύθι ενηλίκων art book, με δικές μου εικόνες από μολύβι και κάρβουνο. Και η ποίηση, που τόσο αγαπώ και τόσα χρόνια την έκρυβα, νομίζω πως ήρθε η ώρα της να ανασάνει μακριά από τα συρτάρια.
Νομίζω πως τα βιβλία ενηλίκων ήρθαν για να μείνουν, σαν μια ανάγκη συχνότερης επικοινωνίας και με τον ενήλικο που υπάρχει μέσα μου. Άλλωστε, πρέπει να του θυμίσω τι μου έμαθαν τα παιδιά για τη ζωή. Το εσωτερικό μου παιδί θέλει φροντίδα αυτήν την περίοδο, όμως σύντομα θα ξαναχρωματίσει πουλιά και θα τα αφήσει να ταξιδέψουν.
Μπορεί μια γυναίκα μέσα από τα καθημερινά προβλήματα της σαν εργαζόμενη, σύζυγος, μητέρα, να συνειδητοποιήσει τις αιτίες της καταπίεσης και να αναπτύξει τη διεκδίκηση μιας νέας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, ισοτιμίας, δικαιοσύνης κι ελευθερίας;
Η επιφόρτιση των γυναικών με άπειρες φροντίδες (εργαζόμενη, σύζυγος, μητέρα, φροντιστής γονέων κλπ), η έμφυλη βία, οι βιασμοί, οι γυναικοκτονίες δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά που οφείλονται αποκλειστικά στην προβληματική υπόσταση της κάθε οικογένειας, στην προβληματική προσωπικότητα του κάθε δράστη. Η ρίζα του προβλήματος είναι βαθιά και φτάνει στην ανισότιμη θέση της γυναίκας στη σημερινή εκμεταλλευτική κοινωνία. Εκπορεύεται από τις αξίες αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος που γεννά τον ανταγωνισμό, τον εγωιστικό τρόπο ζωής και σκέψης, τον ατομισμό, την αλαζονεία, την υποτίμηση του φύλου, της φυλής, την απαξίωση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Όσο οι όροι της δουλειάς και της ζωής των γυναικών θα επιδεινώνονται, τόσο οι γυναίκες θα δυσκολεύονται να αντιπαλέψουν κάθε μορφή βίας, να απεγκλωβιστούν από παθογόνες διαπροσωπικές σχέσεις, να σηκώσουν το ανάστημά τους. Τη στιγμή που χιλιάδες γυναίκες είναι εκτεθειμένες στην ανασφάλεια, κραυγάζουν υποκριτικά υπέρ τους αυτοί που δημιουργούν τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που πάνω τους γεννιούνται και θεριεύουν αυτά τα φαινόμενα. Οι γυναίκες πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα από την πείρα της ζωής τους, να απομονώσουν τις Σειρήνες του αδιέξοδου ατομικού δρόμου και μέσα από τη συλλογική δράση με το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα να αλλάξουν τη ζωή τους μαχόμενες.
Ο πόλεμος που εξελίσσεται στην Ευρώπη, στην γειτονιά μας, αλλά και τα κοινωνικά προβλήματα στον τόπο μας οξύνονται. Ποιά πιστεύεις ότι είναι η θέση των καλλιτεχνών και ιδιαίτερα των συγγραφέων μπροστά την ζοφερή αυτή πραγματικότητα;
Ο λαός της Ουκρανίας χρόνια τώρα δοκιμάζεται από τις συνέπειες του ξέφρενου ανταγωνισμού ανάμεσα στη Ρωσία και τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ για τον έλεγχο της ενέργειας και το μοίρασμα των ζωνών επιρροής στην περιοχή, με αποκορύφωμα τη Ρώσικη εισβολή.
Ταυτόχρονα, όμως, με ιδιαίτερη ανησυχία παρακολουθούμε την προέκταση αυτής της σύγκρουσης στο πολιτιστικό πεδίο, τη γενικευμένη επιχείρηση των δύο αντιμαχόμενων πλευρών να μετατρέψουν τον Πολιτισμό από συνώνυμο του ανθρωπισμού, της παιδείας και της ειρήνης σε πολεμικό εργαλείο. Και αυτό για την τέχνη σημαίνει θάνατος.
Σ’ αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς οι άνθρωποι της Τέχνης και των Γραμμάτων καλούμαστε να αγωνιστούμε γι’ αυτήν την ενότητα των λαών, την ανάγκη για ειρήνη, ευημερία, δημιουργική ζωή. Να σταθούμε στο πλευρό τόσο των Ουκρανών, όσο και των Ρώσων καλλιτεχνών, να αντισταθούμε στις πολιτιστικές διακρίσεις, τις απαγορεύσεις και τις επικίνδυνες περιχαρακώσεις, να δυναμώσουμε τις φωνές μας ενάντια στον πόλεμο, που προϋποθέτει την απεμπλοκή της χώρας από τους πολεμικούς σχεδιασμούς. Με λίγα λόγια στο πραγματικό δίλημμα «Πολιτισμός ή Βαρβαρότητα;» παίρνουμε το μέρος του Πολιτισμού, παίρνουμε τη θέση μας στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.
Ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος έχει ήδη θέσει το δίλημμα «Πολιτισμός ή Βαρβαρότητα;» και χιλιάδες καλλιτέχνες, όπως κι εγώ, έχουν υπογράψει το ψήφισμά του. Σ’ αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς δεν πρέπει κανείς να λέει: Γιατί σωπαίνουν οι ποιητές τους…
Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου κι εύχομαι κάθε επιτυχία στα σχέδιά σου.
Σύντομο καλλιτεχνικό βιογραφικό
Η Λιλή Γάτη γράφει, συντονίζει σεμινάρια και διδάσκει σε εργαστήρια δημιουργικής γραφής για ενήλικες. Επιμελείται και διορθώνει κείμενα και βιβλία και αρθρογραφεί. Είναι μέλος της συγγραφικής-δημιουργικής ομάδας «Σακαράκα».
Κυκλοφορούν τα βιβλία της: «My name is Twelve» Entypοis Editions (2022), «Η συνταγή του χιονιού» Εκδόσεις Εντύποις (2019) «Η βελόνα» Εκδόσεις Εντύποις (2017), «Με λένε Δώδεκα», Εκδόσεις Εντύποις (2016), «Καληνύχτα αστεράκι», Εκδόσεις Εντύποις (2015), «Σαν παραμύθι», Εκδόσεις Εντύποις (2014), και «Εξ αίματος», Εκδόσεις Σαΐτα (2014).
Από την ομάδα «Σακαράκα» κυκλοφορούν τα παιδικά εκπαιδευτικά βιβλία «Δέκα μαύρες γάτες σ’ ένα βιβλίο» (2017) και «Δέκα σκιάχτρα σ’ ένα βιβλίο» (2016), Εκδόσεις Εντύποις .
Συμμετέχει στις συλλογές: «Μικρές Ιστορίες για Μεγάλους», Εκδόσεις Εντύποις (2016), «Έγκλημα στο χωριό», Εκδόσεις OPENBOOK (2013), «Γεια σου φίλε», Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή (2011).
Ακόμη ετοιμάζονται, το εκπαιδευτικό παιδικό βιβλίο «Δέκα δράκοι σε ένα βιβλίο, το «Με λένε Δώδεκα» στην ιταλική γλώσσα «Mi chiamo Dodici», το παραμύθι ενηλίκων «Μάνα μου» και η πρώτη της ποιητική συλλογή «Θ. -μικρά ερωτ[ημα]ικά-».
