Περιδιαβαίνοντας την Κρήτη. Επαρχία Σητείας, μέρος πρώτο
Λίγοι τόποι στην Κρήτη και ελάχιστοι στην Ελλάδα έχουν να επιδείξουν τις φυσικές καλλονές και την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά, που έχει η χερσόνησος που αποτελεί την επαρχία Σητείας, την ανατολικότερη και σχετικά απομονωμένη περιοχή της Κρήτης, αλλά και τη μεγαλύτερη σε έκταση και πληθυσμό του νομού Λασιθίου. Το όνομα έχει πάρει από την πρωτεύουσά της, τη Χώρα (ή Λιμάνι) της Σητείας. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά της Κρήτης πολύ πιο έντονα από κάθε άλλο κρητικό τόπο. Είναι μια «μικρή Κρήτη» στην άκρη της μεγάλης Κρήτης. Η επαρχία κατοικήθηκε στη Νεολιθική εποχή, που λείψανα της ανακαλύφθηκαν στον Μαγκασά, στη Σίτανο, στον Πετρά και στο σπήλαιο Πελεκητά Ζάκρου. Στην περιοχή άκμασαν σημαντικά κέντρα του Μινωικού πολιτισμού από το 3000 μέχρι το 1100 π.χ.: Η Ζάκρος με το ανάκτορό της, το Παλαίκαστρο, ο Μόχλος και η Ψείρα, η Αγιά Φωτιά, ο Πετράς με το μικρό ανάκτορο του, το Χαμαίζι, ο Μακρύγιαλος, και οι μινωικές αγρεπαύλεις στην Κληματαριά, στα Αχλάδια, στο Ζου, στη Συκιά, στην Πάνω Ζάκρο, στην Ίτανο, στην Πραισό.
Μεγάλες πόλεις των Ιστορικών χρόνων επίσης άκμασαν στην περιοχή: η Ίτανος, η Πραισός, η Άμπελος, ο Δραγμός και η Ητεία (ή ΄Ἠτις), καθώς και το νησάκι Λευκή (Κουφονήσι). Η περιοχή της Σητείας ήταν η χώρα των Ετεοκρητών, των παλιών δηλαδή κατοίκων της Κρήτης, των Μινωιτών, που κατέφυγαν εδώ σε ταραγµένες εποχές μετά την πτώση του Μινωικού πολιτισμού. Η πόλη Ητεία (ή Σηταία) αναφέρεται ως τόπος καταγωγής του Μύσωνα, ενός από τους αρχαίους Επτά Σοφούς. Στα Βυζαντινά χρόνια και στην Ενετοκρατία άκμασαν τα μοναστήρια της Παναγίας Ακρωτηριανής (Τοπλού) και του Καψά, και ο οικισμός στη Βόιλα, ενώ το κάστρο Καζάρµα στην πόλη Σητεία και οι ενετικές επαύλεις στην Ετιά και στις Λιθίνες στέκουν μάρτυρες της ένδοξης ιστορίας. Στη Σητεία γεννήθηκε ο μεγάλος νεοέλληνας ποιητής Βιτσέντσος Κορνάρος, που έγραψε το επικολυρικό ποίημα Ερωτόκριτος.
Στα χρόνια της Επανάστασης κατοικούσαν πολλοί Τούρκοι στην επαρχία. Ο Σητειακοί πολέμησαν σε όλους τους αγώνες για τη λευτεριά. Στα χρόνια της Κρητικής Πολιτείας εξέχουσες προσωπικότητες ανασυγκρότησαν την πόλη, που άρχισε να προοδεύει και να έχει αξιόλογη πνευματική κίνηση. Αλλά και στα χρόνια της κατοχής 1941-45, οι Σητειακοί μετείχαν στον αντιστασιακό αγώνα κατά του κατακτητή.
Η Σητεία επικοινωνεί αεροπορικώς με την Αθήνα και ακτοπλοϊκώς με την Αθήνα, το Ηράκλειο, την Κάσο, την Κάρπαθο και τη Ρόδο. Η επαρχία του ήλιου και του φωτός προσφέρει άπειρες ευκαιρίες για διαδρομές παραθαλάσσιες και ορεινές, για περιήγηση σε µνηµεία και σε πανέμορφα χωριά, σε ερημικές ακρογιαλιές, σε μια ατραυμάτιστη φύση από τις ομορφότερες στην Κρήτη.
ΣΗΤΕΙΑ Η όμορφη παραθαλάσσια πόλη Σητεία είναι η πρωτεύουσα και το κέντρο της ζωής της ομώνυμης επαρχίας. Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχει έντονη η μινωική παρουσία: μινωικές σαρκοφάγοι στη θέση Παπούρα και η μινωική έπαυλη στη θέση Κληματαριά, η μινωική πόλη με το μικρό ανάκτορο στον Πετρά, το προανακτορικό νεκροταφείο και το τειχισμένο μινωικό κτίριο στην Άγια Φωτιά. Μέσα στην πόλη ανασκάφτηκε ένας αποθέτης ιερού των Γεωμετρικών και Αχαϊκών χρόνων, με πλήθος ειδωλίων και ανάγλυφων πλακιδίων. Το όνομα της πόλης προέρχεται από την Ητεία, αρχαία πόλη, που ίσως ταυτίζεται με την ελληνιστική πόλη που πρόσφατα ανακαλύφθηκε στη θέση Τρυπητός, ανατολικά από την πόλη. Η βυζαντινή και ενετική πόλη βρισκόταν στη θέση της σημερινής και ήταν έδρα επισκοπής. Στα χρόνια της Ενετοκρατίας ήταν έδρα του διαμερίσματος Σητείας, στο οποίο υπάγονταν και η καστελανία της Ιεράπετρας, και προόδευσε πολύ. Η πόλη υπέφερε από τις επιδρομές του Μπαρμπαρόσα το 1638 και το 1648 πολιορκήθηκε από τους Τούρκους, και εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της, που το 1651 την κατέλαβαν και κατέστρεψαν τα τείχη και σπουδαιότερα κτίσματά της. Για δυο αιώνες η θέση της πόλης έτεινε ακατοίκητη. Η θέση των ερειπίων της παλιάς πόλης αγοράστηκε με ενέργειες των πασάδων Χουσεϊν Αβνή και Κωστή Αδοσίδη, και χτίστηκε η νέα πόλη που οι Τούρκοι ονόμασαν Αβνιέ και οι Έλληνες Λιμάνι της Σητείας. Σήμερα είναι η έκτη σε μέγεθος πόλη της Κρήτης, με γρήγορη οικονομική και τουριστική ανάπτυξη. Από τα μνημεία της ιστορίας της πόλης σώζονται μόνο λίγα τµήµατα κτιρίων του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ουαι. και κυρίως το φρούριο Καζάρµα, (διοικητήριο και στρατώνας) που ιδρύθηκε στη βυζαντινή περίοδο και επιδιορθώθηκε στην Ενετοκρατία και την Τουρκοκρατία. Σήμερα το φρούριο αναστηλωμένο χρησιμοποιείται για καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΗΤΕΙΑΣ Βρίσκεται στην αρχή του δρόμου που οδηγεί προς τη ενδοχώρα και προς την Ἱεράπετρα. Περιλαμβάνει εκθέματα από την επαρχία Σητείας, που καλύπτουν περίοδο 4.500 χρόνων. Είναι το τέταρτο σε μέγεθος Μουσείο της Κρήτης και λειτουργεί από το 1984. Ο ενιαίος εκθεσιακός χώρος χωρίζεται σε τέσσερις ενότητες: την ενότητα της Μινωικής περιόδου, την ενότητα Ζάκρου, την ενότητα της Γεωμετρικής και Αρχαϊκής περιόδου, και την ενότητα της Ελληνιστικής και Ελληνορωμαϊκής περιόδου.
ΠΡΟΘΑΛΑΜΟΣ: Εκτίθενται μινωικές σαρκοφάγοι και πίθοι και μια επιτύμβια στήλη από την Ίτανο. Μοναδικό είναι το αριστούργημα της μινωικής µικροπλαστικής, ο χρυσελεφάντινος κούρος από το Παλαίκαστρο. Πίσω από τον κούρο εκτίθενται νεολιθικά λίθινα εργαλεία και κεραμική από το σπήλαιο Πελεκητά Ζάκρου.
Α. ΜΙΝΩΙΚΗ ΣΗΤΕΙΑ: Σημαντικά εκθέματα είναι τα χειροποίητα πήλινα αγγεία από το νεκροταφείο της Αγίας Φωτιάς (προθ. 1 και 2), και τα πήλινα ειδώλια – αναθήματα από τα ιερά κορυφής, που ήταν ιδιαίτερα συνηθισμένα στην περιοχή (προθ. 3). Στην προθ.7 εκτίθενται πήλινα και λίθινα αγγεία από το προανακτορικό νεκροταφείο του Μόχλου. Ξεχωρίζει το πήλινο ειδώλιο ταύρου, η πυξίδα με ανθρώπινες μορφές και οι σφραγίδες. Στην προθ. 8 είναι πήλινα αγγεία από τη Ψείρα. Ξεχωρίζουν ο ψευδόστοµος αμφορέας με τους ναυτίλους και τα λίθινα αγγεία. Στην προθ. 5 εκτίθενται ευρήματα από το Παλαίκαστρο. Ενδιαφέρον έχουν τρία ρυτά, από τα οποία ένα με σχήμα ταυροκεφαλής, και το κάτω τµήµα ανάγλυφου αγγείου με δελφίνια. Σε άλλες προθήκες βρίσκονται ευρήματα από το ανάκτορο του Πετρά, από τη Μυρσίνη και άλλους τόπους. Ανάμεσα στις προθήκες εκτίθενται πήλινες και λουτηροειδείς σαρκοφάγοι από διάφορες θέσεις.
Β. ΕΝΟΤΗΤΑ ΖΑΚΡΟΥ: Εκτίθενται ευρήματα από το ανάκτορο και την πόλη της Ζάκρου: μεγάλοι πίθοι, πολλά πήλινα διακοσμημένα αγγεία και σκεύη, ένας πίθος με έγχρωμη διακόσμηση, λίθινα αγγεία και λύχνοι, ένας πήλινος ληνός (πατητήρι), ένα χάλκινο πριόνι, πολλά μικροτεχνήματα και ένα σύνολο πινακίδων της Γραμμικής Α γραφής από το αρχειοφυλάκιο του ανακτόρου.
Γ.ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΗ-ΑΡΧΑΪΚΗ ΣΗΤΕΙΑ: Εκτίθενται ταφικά ευρήματα, πήλινα αγγεία και κοσμήματα. Αξιόλογο σύνολο στην προθ. 22 είναι τα πήλινα ειδώλια και τα ανάγλυφα πλακίδια της δαιδαλικής τέχνης του 7ουαι. από τον αποθέτη ιερού στην πόλη της Σητείας. Μερικά κεφάλια τοποθετούνταν ένθετα σε σχηματοποιηµένα σώματα. Κάποια πλακίδια έχουν παραστάσεις γυναικών σε στάσεις που συμβολίζουν τη γονιμότητα.
Δ.ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ-ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΙΚΗ ΣΗΤΕΙΑ: Ενδιαφέροντα ευρήματα από τις πόλεις Άμπελο και Τρυπητό: πήλινα αγγεία και άλλα αντικείμενα, μολύβδινα, χάλκινα και σιδερένια αντικείμενα, νομίσματα διαφόρων πόλεων, κοσμήματα και μικρό ακέφαλο αγαλματίδιο του Πανός. Ακόμη αντικείμενα καθημερινής χρήσης, ένα κεφάλι αγάλματος από το Κουφονήσι και ευρήματα από τον Τρυπητό Σητείας.
ΠΕΤΡΑΣ Βρίσκεται 1.500 μ. ανατολικά από τη Σητεία, κοντά στη θάλασσα σε τέσσερις χαμηλούς λόφους. Δίπλα στο μικρό παραδοσιακό οικισμό και ψηλότερα ανασκάπτεται από το 1986, μια μινωική πόλη με ανακτορικό κτίριο. Η θέση του μινωικού οικισμού κατοικήθηκε σε προηγούμενες περιόδους. Τα ορατά κτίρια χρονολογούνται στη Νεοανακτορική περίοδο (1750-1490 π.Χ.). Η πόλη οχυρώθηκε γύρω στα 1600 με κυκλώπειο τείχος από τη μεριά της θάλασσας. Τα κτίρια ήταν διευθετημένα σε άνδηρα εξαιτίας των απότομων κλίσεων. Έχουν ανασκαφτεί δυο μεγάλα κτίρια: ένα με 18 δωμάτια, που καταστράφηκε στα 1550 και ένα με είκοσι δωμάτια, που καταστράφηκε στα 1490. Ένα τρίτο μεγαλύτερο κεντρικό κτίριο ήταν μικρό ανάκτορο με κεντρική αυλή, όπως των μεγάλων ανακτόρων, με αποθήκες με πίθους και διαμερίσματα κατοικίας. Από τα ευρήματα ξεχωρίζουν ένα πέτρινο πατητήρι σταφυλιών, πολλά πήλινα αγγεία και δυο πήλινες πινακίδες με γραμμική Α γραφή. Πολλές πελεκητές πέτρες έχουν εγχάρακτα τεκτονικά σημεία. Ανατολικά από τον λόφο του ανακτόρου, στην Κεφάλα του Πετρά ανασκάπτεται τα τελευταία χρόνια ένας οικισμός της Τελικής Νεολιθικής και Προανακτορικής περιόδου και παλαιοανακτορικοί λαξευτοί τάφοι.
ΤΡΥΠΗΤΟΣ Πάνω στη βραχώδη μικρή χερσόνησο Τρυπητός, που πήρε το όνομα από τον λαξευτό νεώσοικο που υπάρχει στα δυτικά, 3 χλμ. ανατολικά από την πόλη της Σητείας, ανασκάπτεται τα τελευταία χρόνια σημαντική πόλη των ιστορικών χρόνων, ίσως η αρχαία πόλη Σηταία ή Ἠτεία ή Ήτις.
ΑΓΙΑ ΦΩΤΙΑ Το προανακτορικό νεκροταφείο της Αγια Φωτιάς βρίσκεται στην παραλία του χωριού στην τοποθεσία Πάτημα. Είναι το μεγαλύτερο (με 300 τάφους) νεκροταφείο της Προϊστορικής Κρήτης. Οι τάφοι είναι μικροί λαξευτοί λακκοειδής και θαλαμοειδείς. Περιείχαν πάνω από 1800 αγγεία του ρυθμού Πύργου, κυρίως, στιλβωτά και εγχάρακτα. Το νεκροταφείο μαρτυρεί σχέσεις ανάμεσα στην Κρήτη και τις Κυκλάδες στο α΄ μισό της 3ης χιλιετίας.
Βορειότερα, στον λόφο Κουφωτά, βρίσκεται ένα μεγάλο κτίριο. Έχει μακρόστενη κεντρική αυλή με εισόδους από δυτικά και ανατολικά και περιβάλλεται από τείχος. Ενδιαφέροντα στοιχεία είναι η συμμετρία και η κανονικότητα της κάτοψης. Από τα ευρήματα αναφέρονται λίγα πήλινα αγγεία και πολλά λίθινα εργαλεία και σκεύη. Χρονολογείται στο τέλος της Προανακτορικής περιόδου (γύρω στα 2000 π.Χ.).
ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΝΗΣ – ΤΟΠΛΟΥ Είναι από τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα της Κρήτης. Μετονομάστηκε σε Τοπλού στην Τουρκοκρατία, γιατί διέθετε από την Ἐνετοκρατία ένα κανόνι (στα τουρκικά τοπ) και είχε μορφή Φρουρίου. Σήμερα ο λαός το λέει «Μεγάλο Μοναστήρι». Βρίσκεται 10 χλμ. βορειοανατολικά από τη Σητεία. Το Καθολικό της, που τιμάται στο Γενέθλιο της Θεοτόκου και τον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο ιδρύθηκε το 14ομ αι., όπως δείχνουν οι τοιχογραφίες. Στο τέλος του 16ου αι. το μοναστήρι είχε πάρει Φρουριακή μορφή, είχε αποκτήσει πλούτο και κύρος και είχε ιδρύσει μετόχια σε όλη την Κρήτη. Στις αρχές του 17ουαι. ανακαινίστηκε από τον ηγούμενο Γαβριήλ Παντόγαλο. Οι Τούρκοι το κατάλαβαν και το λεηλάτησαν στα 1646. Το 1704 ανακηρύχτηκε σταυροπηγιακή μονή. Στην Τουρκοκρατία υπέφερε αντίποινα γιατί ήταν καταφύγιο επαναστατών και λεηλατήθηκε στην Επανάσταση του 1821, ανέκαμψε στα μέσα του 19ου αι. και απόκτησε πλούτη και κύρος.
Στα δυτικά είναι η Πόρτα της Λότζιας από την οποία μπαίνει κανείς σε μια τειχισµένη αυλή, όπου βρίσκονταν οι βοηθητικοί χώροι της μονής. Από την αυλή περνά κανείς στον κυρίως χώρο της μονής με έναν καμαρωτό διάδρομο που έχει δυο πόρτες: την Πόρτα του Τροχού, πάνω από την οποία υπάρχει ο φονιάς ή ζεµατίστρα, και μια εσωτερική με ανάγλυφο σταυρό πάνω σε δελφίνια. Στον δίκλιτο ναό είναι φανερή η δυτική αρχιτεκτονική επίδραση. Στο δυτικό εξωτερικό τοίχο υπάρχουν εντοιχισμένα ανάγλυφα του 17ου άι. (1619) και η επιγραφή με τη «Διαιτησία των Μαγνήτων». Στο εσωτερικό του παλιότερου κλίτους σώζονται θαυμάσιες τοιχογραφίες του 14ου και 15ου άι. Μέσα στην εκκλησία σε μουσειακή έκθεση φυλάσσονται σπουδαίες εικόνες: α) Η εικόνα «Μέγας ει Κύριε», του 1770, με 61 παραστάσεις εμπνευσμένες από την ευχή των Θεοφανίων του ζωγράφου Ιωάννη Κορνάρου. β) Η εικόνα του Προδρόμου του ζωγράφου Φραγκίσκου Καβερτζά, γ) η εικόνα «Εις Άδου Κάθοδος» του 1636 και δ) η εικόνα “Παναγία Ῥόδον το Αμάραντον” (1771). Άλλες αίθουσες έχουν διαμορφωθεί σε έκθεση κειμηλίων και εγγράφων με σημαντικά τεκμήρια της ιστορίας της μονής.
ΕΡΜΟΥΠΟΛΗ – αρχαία ΙΤΑΝΟΣ Ήταν μια από τις τρεις (μαζί με την Ἱεράπυτνα και την Πραισό) δυνατές πόλεις της ανατολικής Κρήτης. Το όνομα της γράφεται στη Γραμμική Β γραφή ( u-ta-no). Νότια από την πόλη έχει ανασκαφτεί μια Νεοανακτορική αγροικία. Στα Ιστορικά Χρόνια κυριαρχούσε στην περιοχή. Υποτελής της ήταν η πόλη Δραγμός, που τοποθετείται στο Παλαίκαστρο, όπου ήταν το ιερό του Δικταίου Διός. Μετά την υποταγή (146 π.Χ.) της Πραισού από τους Ἱεραπυτνίους, άρχισε η διαμάχη των δύο για κυριαρχία στην περιοχή. Το 132 π.Χ. διευθετήθηκαν οι διαφορές με μεσολάβηση των Μαγνήτων. Είχε εμπορικές σχέσεις με την Αίγυπτο. Στα Κλασικά χρόνια είχε ναούς (της Αθηνάς, της Τύχης, του Ασκληπιού) και έκοβε αργυρά νομίσματα με την κεφαλή της Αθηνάς, θαλασσινά θέματα ή αετό. Στα Ελληνορωμαϊκά χρόνια μετείχε στο Κοινόν των Κρητών και έκοβε νομίσματα. Στην Πρωτοβυζαντινή περίοδο άκμασε, όπως δείχνουν οι παλαιοχριστιανικές βασιλικές. Ορατά μνημεία είναι η ελληνιστική συνοικία και το νεκροταφείο έξω από την πόλη. Σώζεται ένας πύργος του τείχους της.
ΦΟΙΝΙΚΟΔΑΣΟΣ ΒΑΪ Είναι το μοναδικό στην Ελλάδα παραθαλάσσιο φοινικόδασος, 2 χλμ. βόρεια από την Ερμούπολη. Η ονομασία του προέρχεται από τα «βάια», που στη γλώσσα του λαού σημαίνει «κλαδιά τα φοίνικα». Η περιοχή γύρω από το δάσος είναι λοφώδης, ενώ κοντά στην παραλία έχουν δημιουργηθεί αμμοθίνες. Ο φοίνικας είναι φυτό ενδημικό της Κρήτης και πανάρχαιο, αφού αυτό το είδος φοίνικα (Κρητικός Φοίνικας ή Φοίνικας του Θεόφραστου) υπήρχε ήδη στη Μινωική Κρήτη, όπως δηλώνεται στην τέχνη της. Ο πληθυσμός του φοινικοδάσους υπολογίζεται σε 5.000 φοινικόδενδρα και η έκταση του σε 250 στρ. Θεωρείται μοναδικό και ανεπανάληπτο μνημείο της φύσης και είναι η μοναδική στην Ελλάδα συγκροτημένη σε δάσος φυτοκοινωνία φοινίκων, που προστατεύεται για τη χλωρίδα και την ιδιαίτερη αισθητική και επιστημονική αξία του. Αποτελεί πόλο έλξης πολλών επισκεπτών και νομικά προστατεύεται ως τόπος ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Από το 1973 έχει κηρυχθεί Αισθητικό Δάσος, Ζώνη Ειδικής Προστασίας, Ειδικά Προστατευόµενη Περιοχή, Οικότοπος Προτεραιότητας και τµήµα του Ευρωπαϊκού Οικολογικού Δικτύου «Φύση 2000».Ο κρητικός φοίνικας περιλαμβάνεται στην ίδια οδηγία ως ενδημικό είδος της ανατολικής Μεσογείου. Το Βάι διαχειρίζεται ο Δήμος Ιτάνου σε συνεργασία με το Υπουργείο Γεωργίας, το Ελληνικό Κέντρο Βιοτόπων – Υγροτόπων και την Ιερά Μονή Τοπλού.
Τα στοιχεία αντλήθηκαν από τον τουριστικό οδηγό «Κρήτη» του Αντώνη Βασιλάκη, που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Μύστις. ISBN 978-960-6655-27-2
Ο οδηγός περιλαμβάνει 450 νέες φωτογραφίες και έξτρα αναλυτικό χάρτη που συνοδεύεται δωρεάν.
Συνοπτική περιγραφή του φυσικού περιβάλλοντος του νησιού, επισκόπηση της κρητικής ιστορίας από την πρώτη κατοίκηση μέχρι σήμερα, βασικές γνώσεις για τον κρητικό λαϊκό πολιτισμό και ξενάγηση σε όλους τους αξιοθέατους τόπους του νησιού.
Ο επισκέπτης καλείται να περιηγηθεί στις επαρχίες και τους τόπους του νησιού που έχουν αξιοθέατα. 
Προτείνονται 29 διαδρομές ξεκινώντας από τον νομό Λασιθίου και τελειώνοντας στο νομό Χανίων, με αφετηρία και τέρμα της διαδρομής την πρωτεύουσα του κάθε νομού. Υπάρχουν καλοί χάρτες ενημερωμένοι με τις νέες χαράξεις δρόμων ενώ προτείνονται οι παλιότεροι δρόμοι που εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται γιατί τα περισσότερα ενδιαφέροντα και αξιοθέατα τοπία και οι χώροι βρίσκονται έξω από το βόρειο οδικό άξονα.
Επίσης υπάρχουν πληροφορίες για τον τόπο και τους κατοίκους του νησιού, αναφέρονται κρητικοί μύθοι και δίνεται η ερμηνεία τους ενώ γίνεται μια σύντομη επισκόπηση της ιστορίας του νησιού και παρουσιάζονται στοιχεία του κρητικού λαϊκού πολιτισμού.
*** Οι φωτογραφίες του άρθρου προέρχονται από την Wikipedia και το Υπουργείο Πολιτισμού.
